(Ι)
ΔΙΟΣ
Στο μεγαλύτερο δικαστήριο της ανθρωπότητας κατηγορούμενος θα είναι ο χρόνος –κι η ηδονή που μας τον χάρισε.
Οι ένοχοι θα καούν σε πυρά, παρέα με τ’ άλογα και τα αφηρωισμένα τους όπλα.
Θρήνος μεγάλος θα σηκωθεί. Οι μαυροφόρες θα γδάρουν το πρόσωπό τους. Ύστερα θα πλύνουν τα καμένα κόκκαλα με κόκκινο κρασί και θα τα κλείσουν σε ασημένια λάρνακα.
Είναι αυτή που χιλιάδες χρόνια αργότερα θα βρουν οι αρχαιολόγοι αναζητώντας τον πόνο –τον κοινό πατέρα θεών και ανθρώπων.
(ΙI)
ΤΟ ΑΜΠΕΛΙ
Στο
σπίτι μας είχαμε ένα παλιό αμπέλι. Πήρε να ξεραίνεται. Μα είχαμε πείσμα.
Λίγο τα κλαδέματα, λίγο τα οργώματα, βαστούσε. Τι τα θες. Ο χρόνος
ανίκητος.
Στο μεταξύ βάλαμε καινούρια αμπέλια. Μπερεκέτι. Κι όλο γλύκα.
Όμως το παλιό δεν το ξεπατώσαμε ποτέ.
Στον ξεραμένο του κορμό η πιο βαθιά μας ρίζα. Στα ξινισμένα του τσαμπιά η πρώτη μας θύμηση.
(ΙΙΙ)
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Το
φεγγάρι σηκώνεται. Ασβεστώνει τα προσφυγικά της Απάνω Σκάλας. Σε παίρνω
απ’ το χέρι. Γυρίζουμε τα στενά. Τα κορίτσια ψιθυρίζουν τα μυστικά
τους. Μας κοιτάνε. Πίσω απ’ τις παλάμες τους πνίγεται ένα γέλιο. Ο
κάματος της μέρας δροσίζεται στις αυλές και στα μπαλκόνια. Η σελήνη του
δίνει τη σιωπή της. Σ’ ένα τυφλό στενό με φιλάς. Κλείνουμε τα μάτια.
Αυτός ο λαβύρινθος το πιο δικό μας καλοκαίρι.
(ΙV)
Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
Η χθεσινή γυναίκα
χανόταν μέσα σου
όπως το δάσος στα πουλιά του
όπως η θάλασσα στα φύκια της
Η χθεσινή γυναίκα
δειπνούσε το βλέμμα σου
μέσα στο βραδινό λεωφορείο
και η κυρία με το ταγέρ
έσκαγε παπαρούνα κόκκινη
με μίσχο χνουδωτό
σαν το μουστάκι της
Η χθεσινή γυναίκα
δεν κρατούσε κέρματα
όστρακα γλιστρούσαν στις παλάμες της
που ’ταν σαν πίνες ανοιχτές
ή σαν τα φωνήεντα
των τροπικών κλιμάτων
Η χθεσινή γυναίκα
μυρολογούσε πέλαγα
έπλεε τον ίμερο
τραγουδούσε τον πόντο
Η χθεσινή γυναίκα
παρατατικός διαρκείας
στα βράχια
συντελικού παρόντος
(V)
ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Η γέννηση είναι η προσωρινή επικράτηση της κεντρομόλου προς τη ζωή. Με τον θάνατο επανέρχεται η παντοδυναμία της φυγόκεντρου.
(VI)
ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Μια τσιγγάνα απόφοιτος Λυκείου διαβάζει τον αστρικό χρόνο στην παλάμη μας. «Η γραμμή της ζωής πάντα τείνει προς το μηδέν», λέει.
(VII)
ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
είναι όταν με φιλάς. Όλα τότε συστέλλονται και διαστέλλονται κατά το δοκούν. Εμείς οι μετρονόμοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου