1.
δεν ξέρω πώς γράφονται όλα αυτά που σου λέω
αν γράφονται αυτά που λέγονται
αν γράφονται με γράμματα και με σημάδια
δεν τα έμαθα δεν τα σπούδασα
δεν τα έσκαψα
δεν τα χάραξα σε τρυφερούς κορμούς με το νύχι
το μέσα
που με μάτωνε
και έσταζα στις ερημιές και στα ρέματα
στο νερό το είδα στο μαύρο βάραθρο
να αστράφτει
σκοτάδι και φως ένα
τρόμαξα κι εγώ μαζί με το βατραχάκι της γούρνας
δεν ξέρω πώς θα τα γράψεις όλα αυτά
τον παγιδευμένο ουρανό
τα νερολούλουδα
τις φτέρες και τα χελιδονόχορτα
τις μέρες μου
τις ακριβές μου μέρες
αν όλα αυτά μπορεί κανείς να τα βάλει στο χαρτί με το μελάνι
χωρίς να σπάσουν
όλα τα γυαλικά της προίκας μου έσπασαν
κι ας ήταν μπουκωμένα στο άχυρο και στο βαμβάκι
δεν ξέρω αν μπορείς να τα γράψεις
το τίναγμα του σχοινιού
ο ήχος του κουβά
στα βαθιά
ο μόχθος μου
ο κόπος μου
χαραγμένα
στο φιλιατρό
η γραμμή
το αυλάκι το σημάδι
το πρωί τα έβγαζα με το νερό
σπασμένα μαζί με ρίζες μακριές
και μούσκλια νοτισμένα
δικά μου γράμματα σκοντάμματα
δεν ξέρω αν μπορείς να τα διαβάσεις
να ακούσεις τα νερά που τρέχουν
την ηχώ
τη φωνή
διψούσα
πεινούσα για συντροφιά και για άνθρωπο
εκεί είδα το ελάφι με τον ολόχρυσο σταυρό να λάμπει
την πνιγμένη του πηγαδιού να μου χαμογελά
και το φίδι να φυλάει το θησαυρό κουλουριασμένο εφτά οργιές
ξεχνούσα τον πόνο
ξεχνούσα τη δίψα και έλεγα λόγια που δεν ακούγονταν
κι οι καλαμιές μού απαντούσαν
για όλα αυτά που με περίμεναν
όχι λόγια
πράγματα
γεγονότα
βρεγμένη ως το κόκαλο
και στον καιρό της ανομβρίας
της μεγάλης ξηρασίας
τότε που νόμιζα πως τα μαλλιά μου στο κεφάλι
είχαν αρπάξει φωτιά
γέμιζα το πηγάδι με το δάκρυ μου
είχα το χάρισμα
τραγουδούσα το τραγούδι της πνιγμένης
που αρνήθηκε ζωή
για να γίνει τραγούδι
δεν ξέρω αν όλα αυτά γράφονται
με γράμματα
αν παλαιογράφοι και γραφολόγοι
μπορούν να τα αποκρυπτογραφήσουν
να διαβάσουν τον χρησμό
το στόμα του πηγαδιού
τη μνήμη
μακάρι
μακάρι
να γράψεις το τραγούδι
χωρίς λόγια χωρίς μουσική
να βγει η πνιγμένη
και το ελάφι με τον ολόχρυσο σταυρό
και το φίδι νεκρό κι ο θησαυρός του κάρβουνο
2.
ήσουν δεν ήσουν δώδεκα ετών όταν κρυφάκουσες τη δασκάλα τού
αργαλειού να λέει στη μητέρα σου πως δεν τα καταφέρνεις
διαλέγεις πάντα το λάθος υφάδι
περίμενες να έρθει η νύχτα να κοιμηθούν όλοι
κατέβηκες κρυφά στο υπόγειο
άρχισες να αρματώνεις τον άδειο αργαλειό
να απλώνεις να τεντώνεις σειρές τα νήματα
να φτιάχνεις τα στημόνια
να δένεις άλλα νήματα κάθετα
τα υφάδια
τον φόβο σου
καθισμένη στον αργαλειό έφτιαχνες
έδενες κόμπους στο πίσω μέρος του υφαντού
και καθώς ξετυλιγόταν σιγά σιγά μπροστά στα μάτια σου
στο τέλος όταν το γύρισες
όπως γυρνάμε τη ζωή μας όταν τελειώνει και τη βλέπουμε
είδες τις τρεις κόρες της νύχτας να σε κοιτούν
είδες τη μοίρα σου
και τη σκιά της να προπορεύεται
όταν το πρωί ήρθε η δασκάλα
φώναξε τη μητέρα σου
σε ρώτησαν ποιος έφτιαξε το πανί
ποιος τέντωσε το στημόνι με τέτοια δύναμη
πού βρήκες αυτά τα σχέδια
αυτές τις σκιές
τις κοίταξες στα μάτια και έσκυψες ήσυχα το κεφάλι
[ Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Η Γραμμή και το Σημάδι ]
Ο Θοδωρής Γκόνης γεννήθηκε στην Γκάτζια Ναυπλίου. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Πέλου Κατσέλη. Σπούδασε Οικονομικά. Εργάστηκε ως ηθοποιός μέχρι το 1996. Από το 1996 ασχολείται κυρίως με τη σκηνοθεσία. Έχει συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Μέγαρο Μουσικής, με ΔΗΠΕΘΕ και θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, σκηνοθετώντας σύγχρονα και κλασικά έργα. Επίσης, έχει γράψει και σκηνοθετήσει αρκετές μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Από το 2009 έως το 2022 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων. Έχει συνεργαστεί ως στιχουργός με τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Βιβλία του κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Άγρα, Γαβριηλίδης, Μεταίχμιο και Κάπα Εκδοτική. Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, σουηδικά και πορτογαλικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/20702-skotadi-kai-fos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου