(μετάφραση Παλμύρα Ισμυρίδου, 404 σελίδες, Εκδόσεις Δώμα)
Ένα ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα (ο Λέρνερ γεννήθηκε στην πόλη όπου γεννιέται ο ήρωάς του και οι γονείς του είναι ψυχαναλυτές) που εξερευνά με εξαίσιο τρόπο —έναν τρόπο που κάποιες φορές πονάει, πάντα προβληματίζει, και που συχνά θυμίζει David Foster Wallace— τις ρίζες του κακού για αυτό που λέμε «τοξική αρρενωπότητα», μία από τις μεγαλύτερες πληγές της εποχής μας και πηγή μεγάλων δεινών. Ο μισογυνισμός, η επέλαση του τραμπισμού πριν από τον Τραμπ, το βάρος της ιστορίας, ο θρίαμβος του Κακού. Ένα βιβλίο που βρίσκεται μεταξύ αυτο-μυθοπλασίας και δοκιμίου, μυθοπλασίας και πραγματικότητας, κατασκευής και αλήθειας, και που προκαλεί να το υπογραμμίσεις.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ:
Τέλη της δεκαετίας του ’90 και, παρά το υποτιθέμενο «τέλος της Ιστορίας» και τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού, τα νεαρά αρσενικά της βαθιάς Αμερικής δείχνουν αποπροσανατολισμένα. Ο εκνευρισμός είναι διάχυτος, οι ρωγμές εμφανείς. Επικρατεί ο φόβος ότι μια μεγάλη βία όπου να ’ναι θα ξεσπάσει. Ο Άνταμ Γκόρντον, τελειόφοιτος Λυκείου, προσπαθεί να μάθει πώς ένα αγόρι γίνεται άντρας. Μέσα απ’ τους αγώνες ρητορικής, τις μονομαχίες ραπ αυτοσχεδιασμού, τις ψυχαναλυτικές συνεδρίες, ο Άνταμ έχει προλάβει να καταλάβει πως η γλώσσα δεν είναι εργαλείο χαλιναγώγησης της βίας. Η γλώσσα είναι όπλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου