ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΑ
ζωή μεγάλη ζωή μικρή
πώς μου κρατάς το χέρι
Χτες βράδυ είδα στ’ όνειρο τη μάνα
με το λαδί παλτό κουμπωμένο στον λαιμό
με σκέπασε ώς απάνω μην κρυώσω
και μου ζήτησε ευγενικά
να κλείσω καλά τις μπαλκονόπορτες
γιατί έρχεται χειμώνας
Το πατρικό σπίτι γιορτινό φωτισμένο
από κάτω σκιές ζωντανών νεκρών
ρίχνουν κλεφτές ματιές
σιωπή στοιβαγμένη
Μόνη σου να ξυπνήσεις δεν μπορείς
ωραία κοιμωμένη
*
ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Μαραμένα φύλλα ταπετσαρίας
η μάνα με τον «Αστέρα» καθισμένη στο σκαμνάκι
οσμές από βιβλία εικονογραφημένα
∆οξασμένη εποχή των μονοκοτυλήδονων
*
ΜΕΣΗ ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ
Απτή η αίσθηση του χρόνου
οι φούγκες στα πλήκτρα
ο άγιος Χριστόφορος
με κουβαλά στους ώμους
τα νερά σφίγγουν στο πέρασμα
ο πατέρας ταξιδεύει
τα καλοκαίρια
*Από τη συλλογή “Παραμύθια ανάποδα”, εκδ. Θεμέλιο, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου