Θεόδωρος Στάμος, Ατέρμονο τοπίο
Στον Κ.Θ.Ρ.
Αιφνίδια ο θάνατος τρέχει μπροστά
της χώρας του τα κάγκελα έσπρωξα να μπω
ολονυχτίς με γύριζαν στα πάρκα
-οι λέξεις μού φέρθηκαν καλά
Με επιμονή το προηγούμενο στεγνό σημείο
κρύβοντας, το χώμα ούρλιαζε·
νεκρός ιστός είσαι
δε λες να αποσυντεθείς
Χρόνια μετά
στο ξύλινο πόδι του θείου
καίει το καντήλι
αδιάκοπτο, ενώ πλάι
του παιδιού το λίκνο
με αθωώνει κρυφά
*Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 67 (Φθινόπωρο 2022) του περιοδικού “Μανδραγόρας”, σελίδα 4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου