Του Χ(ρήστου) Ν(έπκα)*
Τα παιδιά κατέβαιναν με το ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν
δεν έκλαιγαν δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά
χιόνι λησμονιάς ετρύπαε τα κόκαλα, Μάης δεν ήταν
λουλούδια μήτε και μόνο η μάνα με τα πράσινα μαλλιά
έσκυβε να χαϊδέψει ό,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια
και χέρια κι αγκαλιές και τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους
μια πάνω μια κάτω στο κόκκινο νερό, έσκυβεν η μάνα
με τα πράσινα μαλλιά (αν είχε πια μαλλιά)
ό,τι έφτανε ν’ αγγίσει απ’ τα νεκρά παιδιά
τους άνδρες πες
που κατεβαίναν σκοτεινά, χωρίς φως το ποτάμι.
Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
*Χρήστος Νέπκας (Έδεσσα 1916-1949), αυτοδίδακτος τραγουδοποιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου