Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας
Ανδρέας Νικολακόπουλος «Φλόρενς Μπλαντ», εκδ. Ίκαρος
Διαβάζοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα για δεύτερη φορά ένα βιβλίο του Ανδρέα Νικολακόπουλου μπορώ με σιγουριά να καταθέσω την απολύτως υποκειμενική μου άποψη: Ο Νικολακόπουλος είναι ό,τι πιο δυνατό, μοντέρνο και δυναμικό κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στη νεότερη γενιά λογοτεχνών. Νεότερους, τόσο από πλευράς βιβλιοπαραγωγής, όσο και ηλικίας. Και η προσγείωση του στον κόσμο της λογοτεχνίας είναι το ίδιο εντυπωσιακή με την αντίστοιχη προ 15ετίας εμφάνιση και αναγνώριση της Ιωάννας Μπουραζοπούλου. Στη νέα του δουλειά με τίτλο «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδόσεις Ίκαρος) ο Νικολακόπουλος προσπαθεί να ξεφύγει από τη μικρή φόρμα γραφής και δημιουργεί
ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα τεσσάρων πράξεων. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό αποτελεί ένα μικρό συγγραφικό τέχνασμα μια και στην πραγματικότητα οι τέσσερις ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους με μικρές ‘’κλωστές’’ ίσα-ίσα για να δικαιολογήσουν τον ορισμό του σπονδυλωτού σε ένα πολύ εύκολο και διαδεδομένο συγγραφικό τρικ που δικαιολογεί επαρκώς την αλληλεπίδραση. Ας πάμε όμως σε πιο ουσιαστικά ζητήματα.Ο Νικολακόπουλος διατρέχει χώρες και περιοχές με αντι-ήρωες που αλλάζουν χαρακτήρες και ρότα ζωής δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Τσακισμένα ανθρώπινα πλάσματα που κατορθώνουν να αλλάξουν τη ζωή τους αλλά στην πραγματικότητα το πεπρωμένο τους, σκληρό και αδυσώπητο είναι εκεί έξω και τους περιμένει για να γράψει την τελευταία πράξη με ένα δηλητήριο ή κάτω από τη λάμα της γκιλοτίνας. Το δυνατό σημείο του Νικολακόπουλου το οποίο ήταν εξαιρετικά ευδιάκριτο και στην προηγούμενη δουλειά του τη συλλογή διηγημάτων ‘’’Σάλτος’’ είναι η γραφή του. Παρότι αρέσκεται σε εκτενείς old fashion περιγραφές προσώπων, χαρακτήρων και κυρίως τόπων και χρωμάτων το κάνει με ένα τρόπο που δεν κουράζει και κρατάει αδιάσπαστη τη ροή των ιστοριών. Το δεύτερο ακόμη δυνατότερο στοιχείο που κάνει γοητευτική τη γραφή του Νικολακόπουλου είναι η σωστή χρήση των ελληνικών με ένα ξεκάθαρα προσωπικό τρόπο. Βρίσκει σε κάθε περίπτωση τη σωστή λέξη για να φτιάξει μια πρωτότυπη φράση και τη σωστή φράση για να δημιουργήσει μια πρωτότυπη πρόταση. Αυτή τη φορά χωρίς τη συνέργεια της ντοπιολαλιάς, όπως σε πολλά σημεία του προηγούμενου βιβλίου του, ανεβάζει σε ακόμη ψηλότερο επίπεδο την ούτως ή άλλως εξαιρετική ποιότητα της γραφής του. Διαβάζοντας τη Φλόρενς Μπλαντ ήρθαν αυτόματα στο μυαλό μου δύο στίχοι των Social Waste από το τραγούδι τους ‘’Λένε’’ που ενδεχόμενα μπορούν να περιγράψουν πολύ καλύτερα από τον υπογράφοντα τον τρόπο γραφή του Νικολακόπουλου:
«Είναι παιχνίδι κι αν θέλεις να παίξεις, να βάλεις λέξεις που θα διαλέξεις
Κι αν θες τους κανόνες να αλλάξεις, για άλλες να ψάξεις κι αν δεν βρεις να φτιάξεις»
Kαι λίγο πιο ύστερα από το ίδιο τραγούδι
«Λένε τον στίχο μας δύσκολο, πρέπει να ψάχνεις στο Wikipedia
Κατά που πέφτει αυτή η πόλη, ποιος είναι αυτός; Δεν είναι στα Media».
Ανδρέας Νικολακόπουλος
Και για να είμαι ειλικρινής μπήκα στον πειρασμό αφού ολοκλήρωσα την ανάγνωση να κάνω ένα google search για να βρω περισσότερα στοιχεία για την ύπαρξη της δηλητηριάστριας Φλόρενς Μπλαντ αλλά βρήκα παραπομπές μόνο στο ίδιο το βιβλίο και τίποτε περισσότερο.
Συμπερασματικά: Ο Νικολακόπουλος διατρέχοντας γνωστές χώρες και ορισμένα λιγότερα γνωστά μέρη τους, κατορθώνει να τα αναπλάσει δημιουργώντας ένα ολοδικό του συναρπαστικό σύμπαν. Ενδεχόμενα, κάποιες μικρές ιστορικές ή ερευνητικές ελλείψεις για τα δεδομένα της εποχής στην οποία αναφέρεται δεν μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την όλη προσπάθεια.
https://www.fractalart.gr/florence-blant/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου