Αργύρης Χιόνης, Χαϊκού από τα “Ιδεογράμματα”

α’
Ελάτε λέξεις
και κουρνιάστε σαν πουλιά
σ’ αυτούς τους στίχους.

β’
Αυτοί οι στίχοι
τείχη ενάντια στις
ορδές βάρβαρων ήχων.

γ’
Ύπτιος ποιητής
ιπτάμενο τραγούδι
ονειρεύεται.

δ’
Άπτερες λέξεις
σα μαδημένα πουλιά
σέρνονται χάμω.

ε’
Άγουρο ακόμα
κόπηκε το ποίημα·
τώρα, σαπίζει.

στ’
Αυτός ο έρωτας
στο ποίημα δε χωράει,
το περιέχει.

ζ’
Μη με λυπάσαι,
ποίηση, πάρε το φως μου,
φτάνει να λάμψεις.

η’
Αγρύπνιας νύχτα.
Την ψυχή μου αγρικώ
να σιγοτρίζει.

θ’
Νύχτα παγερή·
διάτρητο ταβάνι
το στερέωμα.

ι’
Τη νύχτα πάντα
φως ανάβει ο τυφλός·
για να τον βλέπουν.

ια’
Πάνω απ’ το χάος
γέφυρα το χέρι σου,
φωτός αψίδα.

ιβ’
Έκπτωτο αστέρι,
αναδεύεις στο βυθό
σαν αστερίας.

ιγ’
Αυτό το ψάρι
αγάπησε τον ήλιο
κι έγινε τσίρος.

ιδ’
Έχιδνα ο χρόνος
και παντού ελλοχεύει
ταχυθάνατος.

ιε’
Τινάχτηκε έξω
απ’ το δίχτυ του καιρού
σαν πεφταστέρι.

ιστ’
Άχρηστα χέρια·
κουπιά έξω απ’ το κύμα,
ρίζες δίχως γη.

ιζ’
Θεέ μου, τι αόρατο
ναυάγιο που είναι
η έρημη ζωή!

ιθ’
Κρατάει πολύ
ο θάνατος, κρατάει
ολόκληρη ζωή.

κ’
Έμαθες να ζεις;
Καιρός να μάθεις τώρα
πώς να πεθάνεις.

κα’
Ένα να κάνουμε
έρωτα, να ξεκάνουμε
το θάνατο.

*“Ιδεογράμματα”, έκδοση τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1997.