Βασιλική Πέτσα, Δεν θ' αργήσω, Πόλις: 2024.

Το «Δεν θ’ αργήσω» διαβάζεται σαν μια μεταθανάτια εμπειρία, που, για τον ανώνυμο ήρωα, διήρκεσε είκοσι ολόκληρα χρόνια. Η Βασιλική Πέτσα (Καρδίτσα, 1983) ανατέμνει και καθυποτάσσει σε μυθοπλασία την εμπειρία ενός υποτιθέμενου επιζώντα των τραγικών γεγονότων του Χίλσμπορο, την ποδοσφαιρική τραγωδία, που το Σάββατο 15 Απριλίου 1989 στοίχισε τη ζωή ενενήντα τεσσάρων ανθρώπων.

[...]

Η Πέτσα κατασκευάζει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός ανθρώπου που ράγισε, έσπασε και θρυμματίστηκε, αλλά συνέχισε, τυπικά, χωρίς ούτε καν ο ίδιος να συνειδητοποιεί πώς, να περιφέρει το σαρκίο του ως υποκείμενο μιας επίπλαστης ολότητας. «Τον άφηνα να πιστεύει ό,τι ήθελε· δεν είχε νόημα να του εξηγήσω πόσο εκτιμάω τα διαστήματα κατά τα οποία δεν συμβαίνει τίποτα, τον νεκρό χρόνο» (σ. 42). Ή «Όλα αυτά τα χρόνια έχτιζα μια ζωή μονωμένη, ένα μπούνκερ ψυχικής επιβίωσης απροσπέλαστο [...]» (σ. 74). Ακούγοντας τους γιατρούς να του λένε «Πρέπει να μιλάτε γι’αυτό [...] να μετατρέψετε το συμβάν σε ιστορία» (ό.π.). Η Πέτσα προτάσσει μια αντίφαση: ο ήρωάς της θα μας μιλήσει «γι’ αυτό», θα «μετατρέψ[ει] το συμβάν σε ιστορία». Οι ιστορίες, όμως, φευ, είναι το αποκούμπι των ζωντανών.

— Διαβάστε την κριτική εδώ #istos.gr