«Ο ήχος της απώλειας» (εκδ.Βακχικόν) του Ν.Γ.Λυκομήτρου

«Ο ήχος της απώλειας» (εκδ.Βακχικόν) του Ν.Γ.Λυκομήτρου

 

Μια πολύ φροντισμένη έκδοση έφτασε στα χέρια μας από τον ίδιο τον Ν.Γ.Λυκομήτρο. Αφορά την ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ο ήχος της απώλειας» από τις εκδόσεις Βακχικόν (Απρ.2024).

Η ποιητική συλλογή περιλαμβάνει 30 ποιήματα και όπως ο ίδιος σημειώνει πραγματεύονται ζητήματα όπως η λαίλαπα του μικροαστισμού, η επανεμφάνιση του φασισμού, η πυρηνική απειλή, η έμφυλη βία, η νόσος του καρκίνου του μαστού, οι φυσικές διαταραχές, οι ερωτικές σχέσεις, η μοναξιά της μητρόπολης αλλά και η ασφυκτική ζωή στην επαρχία, η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και η αλλοτρίωση του ανθρώπου μέσω του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Θέματα και ζητήματα δηλαδή σύγχρονα και διαχρονικά. Ουσιαστικά διαχρονικά απλά στις μέρες μας αυτά γίνονται περισσότερο γνωστά ίσως και οικεία μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο γενικότερα. Είναι χαρακτηριστικός άλλωστε ο στίχος «Αυτοκτονία σε live streaming» (σελ.16).

Διαβάζοντας τα ποιήματα του Ν.Γ.Λυκομήτρου θαρρείς πως δίνει ανθρώπινη μορφή σε έννοιες και συναισθήματα όπως για παράδειγμα «Η Ελπίδα ξεγλιστράει μέσα από την περιστρεφόμενη βιβλιοθήκη» (σελ.39).

Παράλληλα αναμετριέται με δύσκολα θέματα στο ποίημα με τίτλο «τα μπλουζ του μαστογράφου» (σελ.37), όπου η «ανελέητη μονομαχία της Ελπίδας με τον Θάνατο» έχει ως μουσική υπόκρουση ήχους μπλουζ (του μαστογράφου όμως..).

Η μοναξιά είναι ένα αγαπημένο θέμα σε πολλά ποιήματα και είναι κάτι που μπορεί πολλοί να το εξωτερικεύουν δύσκολα προς τα έξω, στην ποίηση όμως γίνεται οικείο:

«Κάθε πρωί φοράω πανωφόρι τη μοναξιά μου» (σελ.30), «Στεκόμαστε μόνοι» (σελ.33).

Είναι αλήθεια πως όλοι μας αναρωτιόμαστε το περίφημο «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Η απάντηση σε αυτήν την ποιητική συλλογή είναι υποκειμενική για τον καθένα όμως κάθε ποίημα μας δημιουργεί σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα. Και ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο σε κάθε ποιητική συλλογή.

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως ένας ποιητής κάθεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και γράφει. Εν μέρει μπορεί να είναι και έτσι. Όμως σε αυτήν την ποιητική συλλογή βλέπουμε έναν ποιητή που παρατηρεί και συμμετέχει στα όσα γίνονται . Ακούει και προσλαμβάνει, είναι θαρρείς παραλήπτης όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας αποτυπώνοντας τα σε στίχους.

Σύγχρονη ελληνική ποίηση, καθαρό ύφος, γενναία «κριτική» στην καθημερινότητα από τον Ν.Γ. Λυκομήτρο και την ποιητική του συλλογή «Ο ήχος της απώλειας».

Κατερίνα Αθανασίου

Βιογραφικό

Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2010 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Ιχνηλάτες του τέλους» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης), η οποία την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση (ισπανικά-ελληνικά) υπό τον τίτλο “Rastreadores del Fin” (Ediciones Idea), σε μετάφραση και επιμέλεια του ποιητή Mario Domínguez Parra. Τον Μάιο του 2011 δημοσίευσε τον κύκλο ποιημάτων με τίτλο «Θροΐσματα Θανάτου» στο πλαίσιο της μηνιαίας ψηφιακής έκδοσης «Λογοτεχνικά Σημειώματα» (Τεύχος 9), που επιμελείτο ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς. Το 2012 εξέδωσε το θεατρικό έργο “Dead End: Μητροπολιτικό ψυχόδραμα σε τρεις πράξεις” (Εκδόσεις Βακχικόν). Διατηρούσε τη στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» στο fanzine Chimeres (Τεύχη 22-28, 2012-2014), ενώ είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου «Ο ήχος της απώλειας». Τον Απρίλιο του 2024 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ο ήχος της απώλειας» (Εκδόσεις Βακχικόν).