Η επαναφορά του έργου του Χριστόφορου Μηλιώνη (1932-2017) Ακροκεραύνια από τις εκδόσεις Κίχλη 2024, μαζί με ένα καθ’ όλα ενήμερο επίμετρο του Δημήτρη Χριστόπουλου, αποτελεί όχι μόνο συμβολή στην ανακίνηση της πεζογραφίας της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, στην οποία και εντάσσεται ο συγγραφέας, αλλά και ευκαιρία να δούμε με ποιο τρόπο ένα βιβλίο βγαλμένο από τα βιωματικά σπλάχνα του Εμφυλίου πετυχαίνει ενδεχομένως να απευθυνθεί και σε αναγνώστες που μόλις ενηλικιώθηκαν. Τα Ακροκεραύνια παρουσιάζουν μεγάλη ειδολογική ρευστότητα. Είναι το ίδιο νόμιμο, κι αυτό δείχνει τη φρεσκάδα του βιβλίου, να χαρακτηριστούν νουβέλες, διηγήματα ή και σπονδυλωτό μυθιστόρημα (όπως προτείνει ο Δ. Χριστόπουλος). Προτιμώ τον τρίτο χαρακτηρισμό γιατί ο Μηλιώνης κάνει λόγο για τα δεινά μιας οικογένειας (επιμερισμένα σε τέσσερις διαφορετικές φάσεις) μεταξύ 1947 και 1948 στην οροσειρά της Χιμάρας (εκεί βρίσκονται τα Ακροκεραύνια και η Μουργκάνα, το καυτό μέτωπο της εμφύλιας σύγκρουσης). Έτερο δεδομένο της σύγχρονης, σημερινής ματιάς του Μηλιώνη είναι οι αφηγηματικές τεχνικές του, που κινούνται ανάμεσα στον ρεαλισμό, την εναλλαγή ελεύθερου πλάγιου λόγου και εσωτερικού μονολόγου και την ονειρική ή και ποιητική αφήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου