Ελένη Α. Σακκά, «Ρωγμή στο βλέμμα σου», εκδ. Το Σκαθάρι, 2024 (Γράφει ο Γιώργος Σαράτσης)

Υπάρχει μία συνθήκη που διαπερνά από την αρχή έως το τέλος τη νέα συλλογή της Ελένης Σακκά, “Ρωγμή στο βλέμμα σου”, από τις εκδόσεις Το Σκαθάρι. Πρόκειται για την σιωπή. Την εκούσια ή ακούσια σιωπή. Την σιωπή των άλλων, αλλά και την δική της. Σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής αφιερώνεται στη σιωπή. Σαν να πρόκειται για την στοιχειώδη κατάσταση της ύπαρξης.

Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά μόνο τις λέξεις και τη σιωπή μας. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν περιέχει και η σιωπή τους δικούς της κώδικες, το δικό της λεξιλόγιο. Μπορεί κανείς να το αντιληφθεί διαβάζοντας τη συλλογή. Αν και στις σελίδες της, η σιωπή μεταφράζεται συχνά ως πληγή. Η σιωπή είναι αποκύημα μοναξιάς ή απουσίας. Και οι μοναχικοί αναζητούν συνήθως άλλους μοναχικούς ανθρώπους για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους.

Η απουσία ταυτίζεται συχνά με έναν ιδιότυπο θάνατο. Κοινός ο θάνατος  / κοινή και η Ανάσταση, γράφει σε ένα δίστιχο. Γιατί αναπόφευκτα, μετά από κάθε θάνατο, προμηνείεται μία ανάσταση. Μία ελπίδα -έστω και αμιδρή- ευτυχίας. Ή τουλάχιστον, ό,τι απέμεινε από την ευτυχία: Πώς να φυλάξω σε λέξεις / ό,τι απέμεινε απ’ την ευτυχία;, αναρωτιέται. Πάντως, τις περισσότερες σελίδες της συλλογής τις έχει καταλάβει η τραγική φύση του έρωτας. Εκείνον που άλλοτε μας νικά κι άλλοτε τον νικάμε. Αν και οι άνθρωποι, όπως επισημαίνει η ποιήτρια: λένε “έρωτας” κι εννοούν “θάνατος” / γράφουν “μου λείπεις” / και σημαίνει “είμαι απών”.

Η νέα συλλογή της Ελένης Σακκά επιστρέφει στην πρωταρχική γλώσσα των αισθήσεων, με την όραση και την αφή να κυριαρχούν. Η αναζήτηση ενός βλέμματος ή ενός αγγίγματος προσεγγίζει σχεδόν τα όρια της εμμονής. Γεγονός εντελώς ανθρώπινο και καθόλου παρεξηγήσιμο. Οι στίχοι της καταγράφουν αναμνήσεις, κυρίως αναμνήσεις. Κατορθώνει να συντάξει μία ποίηση των αναμνήσεων. Από τα παιδικά χρόνια και τα παιχνίδια ισορροπίας, ως την περιγραφή ενός πρόσφορου που αντί για νερό ζυμώνεται με δάκρυα.

Τέλος, σπανίως απουσιάζει από τους στίχους της ποιήτριας η Θεσσαλονίκη. Η πόλη γίνεται συχνά το σκηνικό των στίχων της. Ακόμα και ορισμένες ερωτικές στιγμές διαδραματίζονται στους μεταμεσονύκτιους δρόμους της συμπρωτεύουσας.

Η νέα συλλογή της Ελένης Σακκά είναι τολμηρή. Ίσως τολμηρότερη από τις προηγούμενες. Και όσο περνάει ο καιρός η ποιήτρια σπάει τις αναστολές της. Καταθέτει με όλο και λιγότερο φόβο. Άλλωστε, η ποίηση είναι η τέχνη της τόλμης. Μία αφορμή να εκφράσουμε με παρρησία το αποτύπωμα της ζωής εντός μας.

https://www.poiein.gr/2024/09/27/%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%b1-%cf%83%ce%b1%ce%ba%ce%ba%ce%ac-%cf%81%cf%89%ce%b3%ce%bc%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%bb%ce%ad%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b5/?fbclid=IwY2xjawFvht1leHRuA2FlbQIxMQABHZu6pjYwR2WkO81LvygAkiwlyujGkE5t1QqKckH8D2xrk6ET_FjwaHA5dw_aem_rDw0Cr3oPjQeLGQfNy9E8w