Στέλλα Δούμου, Τρία ποιήματα

Η Λεωφόρος Λιμπερτά από την ταράτσα εξηκονταετούς κτηρίου

Κόκκινα ποδήλατα παρήλασαν
Στην Λεωφόρο Λιμπερτά
Την Μεγάλη Εβδομάδα του μήνα Σιλόκ.

Ο κατασκευαστής τους τα ε΄πιε ερωτευθεί
Από την πρώτη εκείνη στιγμή που έφτιαξε
Τα γυαλιστερά φτερά και τις ακτίνες
Τα κουδούνια και τ΄ αεικίνητα πεντάλ.
Μόλις έφτιαξε και το τελευταίο της ράτσας
Ολόχαρος τίναξε τα μυαλά του
Μπροστά από αυτήν την επανάσταση.
Αχ, όλα αρχίζουν από την ανάποδη των προφάσεων
Κι αυτό είναι το μεγάλο ατού όλων των παραδείσων
-ο εν λόγω, βρισκόταν σε μια ταράτσα
που κουδούνιζε σαν πυρακτωμένη δύση-

Μην και ξέρετε πώς αλλάζουν
Οι εποχές των χαρούμενων ποδηλάτων;
Ζητείται μία που να μην χαλά κατά την πτώση.

*

Ό,τι αγγίχτηκε, σκοτάδι

Δαχτυλίδι με έβενο σκύλο μου δαγκώνει τα δάχτυλα.
Κόβει τον λώρο που τρέφεται το άγγιγμα.
Θυμάμαι να τρως απ’ τα χέρια μου τα καλύτερα άστρα.
Να τεντώνεις την όραση, να ανάβεις σε χιόνι καθρέφτη
Να κυλιέσαι σε μύρο ουρανού
Με χείλη σκισμένα απ’ τ’ αλάτι των ήχων.
Μετά, μια λύσσα σε πήρε και άφρισες
Ξεχνώντας την αφή στη ράχη της μνήμης.
Η σπονδυλική μου στήλη από τότε
Ανοίγει τα βράδια σαν όστρακο
Γυρεύει τ’ αερόβια των χαδιών τα οξέα.
Όμως θα έρθει καιρός που άηχα η σκιά μου
Θα κοπεί απ’ τον πόλο της νύχτας
Θα χυθεί αμμωνία και σκοτάδι χλωμό
Που θα ουρλιάζει στη γέννα.
Τότε όλα θα γυρίσουν ανάποδα.
Ταφία ανάστατα.

*

Εντροπία

Μίσχοι αμυγδαλωτών σφυγμών
Και βύσσινο αίμα
Σε ανορθόδοξα τέμπλα Σεπτέμβρη ουρανού
Σαλεύει ο χρόνος υπό μάλης
Στον γύψινο όρθρο μια κραυγή:
η παρθενία της σιωπής
Η πιθανότητα να αναστηθείς
Είναι όση του αγριόχορτου η λεπτομέρεια
Στο καλογυαλισμένο σύμπαν.

Η πιο μαβιά εξίσωση εσύ
λάμνεις στην εντροπία.

*Από τη συλλογή “Βαθιά στον κύκλο ν’ ασημίζει”, Εκδόσεις Κουκκίδα, Μάιος 2024