Χλωμή Πολυχρωμία

Συνέντευξη με την συγγραφέα του έργου Λαμπρινή Καρούσου

  

Στον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο

 

 Στο Θέατρο Ροές ανεβαίνει στις 12 Ιανουαρίου 2025 η χορευτική performance «Χλωμή Πολυχρωμία» από την Ομάδα «ΣύνΧορδο». Συνομιλήσαμε με την σεναριογράφο Λαμπρινή Καρούσου γι΄ αυτό το θεατρικό εγχείρημα καθώς και  για άλλα καλλιτεχνικά ζητήματα, στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί.

 

 

Ποιο το ερέθισμα για το συγκεκριμένο έργο σας;

 

Η προσωπική μου πορεία αλλά και η παρατήρηση της κοινωνίας γύρω μου.

Μεγάλες τομές στην ζωή μου, ήταν η επιλογή μου, ποιο συνειδητά, τα τελευταία χρόνια. Στροφή τόσο στα επαγγελματικά, όσο και στις προσωπικές σχέσεις. Όχι ανώδυνα, όχι εύκολα, μετά από προσπάθεια και αγωνίες, έχω κατακτήσει, τουλάχιστον, την δυνατότητα να πορεύομαι σε μονοπάτι πιο συμβατό με τα “θέλω” μου.

Συναναστρέφομαι καθημερινά με ανθρώπους, διαφορετικών ηλικιών και καταβολών και διαπιστώνω πως για τους περισσότερους, η ζωή κυλάει συμβατικά, με καθημερινότητα στην οποία βουλιάζουν και με επιθυμίες οι οποίες ικανοποιούνται μόνο στα πιο τρελά τους όνειρα. 

Κάποιοι, συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας, έχουν παραιτηθεί από την όποια προσπάθεια, κάποιοι βρίσκουν παρηγοριά στο “κάποτε εγώ θα….”, κάποιοι κατηγορούν κάποιους “άλλους” που φταίνε…  Αυτό που φαίνεται καθαρά όμως, είναι ότι όλοι αυτοί φοβούνται, τον εαυτό τους, τα κοινωνικά πρότυπα, τις ηλικιακές “ταμπέλες” και αγκυλώσεις, το “τι θα πει ο κόσμος”…..

Νοιώθουν ενοχές, γιατί, για παράδειγμα, δεν έκαναν σωστές επιλογές σπουδών, γιατί δεν ήταν δική τους επιλογή το να δημιουργήσουν οικογένεια, γιατί στην πραγματικότητα σιχαίνονται τις συναναστροφές τους και τόσα άλλα που αν ομολογήσουν θα “σταυρωθούν”.

Δεν τολμούν να διεκδικήσουν τα “θέλω” τους, γιατί, “βρε αδερφέ, υπάρχει μία στρωμένη ζωή, έστω και μισή, πώς να ξεβολευτώ; Άστο. Αυτό έμελλε να γίνει….. ” ,

δικαιολογίες πολλές, με τις οποίες μπορώ να γεμίσω σελίδες..…..

Ένοιωσα λοιπόν, την επιτακτική ανάγκη να σχολιάσω το φαινόμενο.

Συζήτησα την αγωνία μου με την ομάδα, τα μέλη της οποίας, συντάχθηκαν απόλυτα με αυτήν. Άλλωστε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχουν οι ίδιοι βρεθεί αντιμέτωποι  με το εαυτό τους, σε σχέση με τα “θέλω” και τα “πρέπει” τους, έχει προϋπάρξει μέσα τους , η ζύμωση, ο προβληματισμός ίσως και το επόμενο βήμα.

 

Κι έτσι, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για ακόμη μία φορά.

 

 

Ποια τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους θεατές;

 

Απευθυνόμαστε λοιπόν, σε αυτόν τον άνθρωπο, που γνωρίζει ή και αμυδρά κάποτε-κάποτε υποψιάζεται, πως είναι η χλωμή εκδοχή του πολύχρωμου εαυτού του.

 

Θέλουμε να του πούμε πως δεν είναι μόνη-μόνος. Είμαστε πολλοί. Και πως είναι εντάξει να αμφισβητείς αυτό που προέκυψες, αλλά είναι και εντάξει να διεκδικείς αυτό που αγαπάς. Πως είναι εντάξει να έχεις κάνει λανθασμένες επιλογές και ποτέ αργά για να προσπαθήσεις για άλλες, πιο συμβατές με τον εαυτό σου. Πως είναι εντάξει να φοβάσαι.

 

Θέλουμε να του πούμε πως δεν είναι εύκολο. Πως απαιτούνται δυνάμεις και ισορροπίες . Πως πρέπει να συμφιλιωθεί με την ολότητα του εαυτού του. Πως πρέπει να δεχτεί τις αδυναμίες του αλλά και να εμπιστευτεί την δύναμή του.

 

Μα, πως είναι απελευθέρωση η ίδια η προσπάθεια, ο στόχος, η διαδρομή….

 “ … Η Ιθάκη θα σε δώσει τ᾿ ωραίο ταξίδι…”…..

 

Το τι θα προκύψει, όμως, δεν του το λέμε. Ο καθένας, ας καταλάβει αυτό  που θέλει.

Μας αρκεί να κινητοποιήσουμε τον θεατή, προς το “ταξίδι”….

Ποιο θα είναι αυτό, πότε θα το ξεκινήσει, προς τα που θα πάει, πώς θα βρει ο καθείς την άκρη του, είναι τελείως υποκειμενικό και μοναδικό για τον καθένα.

Γιατί κανείς μας δεν είναι όμοιος με τον διπλανό του.

 

 

 

Η περφόρμανς ως θεατρικό είδος πόσο δύσκολο είναι;

 

Κατ’ αρχήν τι εννοείται με τον όρο  performance. Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας, ανάλογα με τα βιώματά του, θα δώσει τον δικό του ορισμό.

 

Για εμάς,  performance είναι μία πιο ποιητική εκδοχή παραστατικής τέχνης, καθώς χρησιμοποιεί πολλαπλά μέσα έκφρασης. Στην δική μας εκδοχή, η ποίηση ερμηνεύεται από την μουσική, τον χορό, την σωματική έκφραση, το θέατρο.

Στοχεύουμε έτσι, στην κατανόηση μέσα από το συναίσθημα, πέρα από κάθε λογική.

 

Επομένως, απαιτείται, μια ομάδα, με πολλές εκφραστικές δεξιότητες, που να είναι σε θέση προσφέρει ένα ισορροπημένο θέαμα. 

Η ομάδα αυτή, αναπόφευκτα, έχει ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές καλλιτεχνικές, βιωματικές, πολιτιστικές.

Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, πρέπει, κατ’ αρχήν, να νοιώσουν πως εκφράζονται οι ίδιοι καλλιτεχνικά, αλλά και προσωπικά, μέσα από την ιδέα που υπηρετούν.

Να συντονίσουν τις ενέργειές τους, να μοιράζονται τις δεξιότητες τους, να δουλεύουν ισότιμα πέρα από τα τετριμμένα και τα κλισέ για τους ρόλους των συντελεστών των παραστάσεων, να είναι και να νοιώθουν όλοι, συνδημιουργοί.

Να ακούν και να ακούγονται, να ανταλλάσσουν απόψεις και δράσεις, καλόπιστα,

με γνώμονα το αποτέλεσμα και όχι την προσωπική προβολή, πέρα από εγωισμούς , ανασφάλειες και προσωπικές αγκυλώσεις.

 

Αυτή η ολότητα είναι που δίνει τελικά, το επιθυμητό μήνυμα στο κοινό και εκεί έγκειται η μεγάλη δυσκολία του εγχειρήματος.

 

Στην ομάδα μας, αυτό και έτυχε και πέτυχε.

 

Η τέχνη και δη του θεάτρου τη σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης τι έχει να μας προσφέρει;

 

Πιστεύω βαθιά, πως σε αυτήν την απόλυτα ρημαγμένη κοινωνική πραγματικότητα, η Τέχνη και ειδικότερα το Θέατρο στην όποια του μορφή, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να φέρει την αλλαγή.

Να κινητοποιήσει το συναίσθημα. Να φέρει στην επιφάνεια τις μύχιες σκέψεις μας.

Όταν παρακολουθείς μία παράσταση, είσαι μόνος σου στον διάλογο με τον εαυτό σου. Είναι τότε που, όλες οι σκέψεις επιτρέπονται γιατί κανείς δεν τις βλέπει. Κανείς δεν υποψιάζεται. Μπορείς να κλάψεις, να θυμώσεις, να αυτομαστιγωθείς, να συγκινηθείς και κανείς να μην το καταλάβει.

Είναι ένα “υπόγειο” ρεύμα, ένα ποτάμι που φουσκώνει και μπορεί να παρασύρει στο διάβα του σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες και να οδηγήσει σε κάποιες, έστω πρωτόλειες, αποφάσεις.

Δεν μιλώ φυσικά για την καθοδηγημένη έκφραση. Γιατί υπάρχει και αυτή.

Εννοείται πως κι εκείνη είναι ομοίως δυνατή αλλά για να ροντάρει τα ρομποτάκια που κάποια βιομηχανία έχει ήδη δημιουργήσει.

Το κοινό, όμως δεν είναι αφελές. Είναι εντυπωσιακό πώς, ψάχνει και ξετρυπώνει

τις τολμηρές ή τις ανεξάρτητες φωνές, εκείνες που συχνά έχουν δυσκολία στην ευρεία προβολή, αλλά που είναι πολλές με ποικιλία προβληματισμών και προτάσεων.

 

 

Το είδος αυτό πόσο μπορεί να στηριχτεί στη μουσική;

 

Από την αρχαιότητα έως σήμερα, η μουσική είναι η ύψιστη των τεχνών. Ενεργοποιεί άμεσα το συναίσθημα, χωρίς σκέψη. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την δική μας άποψη για την performance.

Όμως, το θέαμα που προτείνουμε δεν στηρίζεται, ακριβώς, σε αυτήν. Είναι ισότιμο συστατικό στοιχείο αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι του.

Αρχικά, υπάρχει η ιδέα και δημιουργείται μία εκδοχή του κειμένου. Το συναίσθημα, που αυτά προκαλούν, γίνεται μουσική. Ο χορός δημιουργείται μετά  και εναρμονίζεται παράλληλα, η έκφραση του λόγου.

Όλα μαζί αλλάζουν σε έναν συνεχή κύκλο, μέχρι το καθένα να βρει την θέση του και την προσωπικότητα του μέσα στο σύνολο.

Δεν μπορεί να υπάρξει το δικό μας θέαμα, χωρίς μουσική, αλλά θα είναι κάποια άλλη πρόταση αν επίσης απουσιάσει ένα από τα άλλα συστατικά, ο χορός, η σωματική έκφραση και η έκφραση του λόγου.

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Θέατρο Ροές

Xορευτική performance από την Ομάδα ΣύνΧορδο.

H ποίηση ερμηνεύεται από την μουσική, τον χορό, τον θεατρικό λόγο.

Απευθυνόμαστε, στα βιώματα και στο συναίσθημα πέρα, από κάθε λογική.

Έχεις νοιώσει ποτέ, πως ο άνθρωπος που έχεις προκύψει, 
είναι η Χλωμή εκδοχή του Πολύχρωμου εαυτού σου;
Σε έχει μήπως αγγίξει η αγωνία ,
πως πάντα υπάρχει ένα “πρέπει” που αναβάλει τα “θέλω” σου;
Μήπως πνίγεσαι στα δεσμά, της καθημερινότητας,
των προκαταλήψεων, των κοινωνικών προτύπων,
του χρόνου που κυλάει γρήγορα, των φόβων,
της κοινωνίας που απαιτεί, που βάζει ταμπέλες και περιορισμούς;

Σε αυτή ακριβώς την δίνη, στην ευαίσθητη στιγμή της πλήρους αμφισβήτησης,
συναντάμε τον άνθρωπο της ιστορίας μας.
Θα ανατρέψει την ροή της ζωής του;
Είναι άραγε αργά ή υπάρχει ακόμη τρόπος και χρόνος;
Θα τολμήσει να σπάσει τα δεσμά ;
Θα καταφέρει να κυνηγήσει το όνειρο;
Οι απαντήσεις, δικές σου, μετά από την συνάντησή σου , με αυτόν τον άνθρωπο και εκείνην ακριβώς την στιγμή του.

Η ιστορία που θα σου διηγηθούμε, αφορά όλους τους ανθρώπους, κάθε φύλου ,
κάθε ηλικίας, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Την διηγούνται όμως γυναίκες, ως σύμβολο.
Ο άνθρωπος, σε μία τέτοια στιγμή αδυναμίας προβάλλει, αναπόφευκτα, την θηλυκή πλευρά του εαυτού του.
Μπορεί αρχικά, να τον κάνει ευαίσθητο και εύθραυστο , ταυτόχρονα όμως, μπορεί να τον γεμίσει με δύναμη.
Την θηλυκή δύναμη, που δημιουργεί.
Που νικάει τον θάνατο, με την γέννα της νέας ζωής.

Αρκεί, να ακούσει την εσωτερική του φωνή.
Να γυρέψει τις ισορροπίες του, μεταξύ της θηλυκής και της αρσενικής του πλευράς.
Να επιδιώξει την ενότητα.

Τα κείμενα είναι ποιητικά.

Στο σημείο αυτό, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την προκατάληψη του κοινού, για το δυσνόητο της ποίησης, που θεωρείται ότι αφορά, μόνο τους ειδικούς.
Όμως η ποίηση, δεν χρειάζεται να γίνει κατανοητή από την λογική, διότι μιλάει κατευθείαν στο συναίσθημα.
Εάν μάλιστα ερμηνευτεί από οικείες τέχνες, όπως η μουσική και ο χορός,
επιδρά στον βαθύτερο πυρήνα του ψυχισμού μας και βοηθά στην κατανόηση πέραν του λόγου.

 

Συντελεστές

Σενάριο – Ποιητικά κείμενα – Ηχογραφημένη ερμηνεία  : Λαμπρινή Καρούσου

Χορογραφίες – Σκηνοθεσία : Χριστίνα Γεροσίδερη

Πρωτότυπη Μουσική σύνθεση - Ηχοληψία : Βαγγέλης Μερτζάνης

Φωνητικά : Λία Θωμαδάκη

Χορός – Ερμηνεία : Μαίρη Γεωργιοπούλου, Λία Θωμαδάκη, Μαρία Κλιγκοπούλου, Λαμπρινή Καρούσου

Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης

Παραγωγή : CooCoo Creations

Χορηγός: Chorokinisi Dance Studio