ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ "ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ"

ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ "ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ"

ΕΠΙΜΕΤΡΟ : Θωμάς Κοροβίνης

-ΑΠΟΣΠΆΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΕΠΊΜΕΤΡΟ :

Όποιος τον έχει διαβάσει και δεν τον ένιωσε αδερφό του είναι

άκαρδος! Σε βάθος χρόνου ο Χάκκας έχει κερδίσει, έχει πρωτεύσει στο παιχνίδι της ζωής και της τέχνης, όχι μόνο γιατί αγαπήθηκε βαθιά σαν ακέραιος άνθρωπος και έντιμος αγωνιστής, όχι μόνο γιατί έγραψε λογοτεχνία σπουδαία, με ξεχωριστό στίγμα και με απαρόμοιαστη στόφα –χωρίς μάλιστα να έχουν φανεί μέχρι σήμερα επίγονοι ή μιμητές του-, όχι μόνο γιατί κατά μέτωπο αναμετρήθηκε γενναία με το θανάσιμο πλήγμα της μοίρας του διακωμωδώντας και χλευάζοντας σαρκαστικά το πεπρωμένο του, όχι μόνο γιατί κοντά στον Σκαρίμπα, τον Αλεξάνδρου, τον Τσίρκα, τον Χατζή, τον Κατσαρό, τον Γκόρπα και κάποιους ακόμη, όντας ουσιαστικά και βαθύτατα αριστερός, σε θεωρία και πράξη, ξεγύμνωσε μέσα απ’ την πρόζα του την Αριστερά απ’ τους φτιαχτούς μύθους της, και δη την ελληνική Αριστερά και τους οπαδούς της από τις αυταπάτες και τις αγκυλώσεις τους, αλλά κυρίως γιατί συνομίλησε μέσα απ’ τον μακρύ επιθανάτιο ρόγχο του, στον προθάλαμο των λοισθίων, με τον ίδιο τον θάνατο,

όχι μοιρολατρικά ή μελοδραματικά αλλά σαν ολοζώντανος

άνθρωπος, με σάρκα και αίμα, ηδονή και συντριβή, αβάσταχτη οδύνη και πανηγυρική χαρά.

Κρεμασμένος στο χείλος του πηγαδιού του Άδη απευθύνεται στον εαυτό του και σε μας, όχι απλώς με την διάνοια, με την πνευματική του σκευή ή την κοσμοθεωρία του αλλά κυρίως με το

γήινο, απτό, χωμάτινο κορμί του, μ’ άλλα λόγια με την  αξεπέραστη ως προς την αυθεντικότητά της και αδιάψευστη αλήθεια το ανθρωπίνου σώματος.

Πώς γίνεται, -κάτι το μοναδικό κι ανεπανάληπτο- μέσα από το

νεανικό σχετικά, βασανιστικό οδοιπορικό -με τον επίλογό του υπό

την σκιάν ενός θανατοσκεπούς ζόφου- να προκύπτει στην

μεταπολεμική λογοτεχνία μας μια μοναδική περίπτωση παραγωγής παραμυθητικού φωτός που διαπνέει την αυτοφυή, βιωματική, βαθυστόχαστη θυμοσοφία ενός πολύπλαγκτου γραφιά, γεννημένου στα σπλάχνα του πολύπαθου αστικού προλεταριάτου; Και πώς οι ασκήσεις πρόζας, γεννήματα της απροσπέλαστης μοναξιάς ενός προγραμματισμένου μελλοθάνατου, γίνονται κοινόν κτήμα ικανού μέρους της πιο ανήσυχης μεταπολιτευτικής φιλαναγνωστικής μας νεολαίας;

 --------------------------------------------------------------

 Απ’ τους λαούς γεννιούνται και επαναστάτες και ρουφιάνοι. Όχι, δεν είναι, δεν είμαστε, όσοι από μας το διατεινόμαστε- όλοι οι αριστεροί ίδιοι. Πρώτα είμαστε χαρακτήρες, ιδιοσυγκρασίες, σύνθεση βιωμάτων, είμαστε ο καθένας και η μοναδικότητά του. Πρώτα άνθρωποι, άτομα, κι έπειτα ψηφοφόροι, και μέλη παρατάξεων ή οπαδοί κομμάτων.

 ----------------------------------------------------------------

Ο Χάκκας κλίνει το γόνυ στους παρίες, στους υποπρολετάριους, σ’ εκείνους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Στο «Σκοπευτήριο

Καισαριανής» δίνει πρόκριση στους «σαλταδόρους», τα ανήλικα της Κατοχής, «αυτά τα σκληρά παιδιά που είχαν σύμβουλο την πείνα και ιδανικό την ρεζέρβα». Έχουν κερδίσει τον ξεχωριστό του θαυμασμό γιατί μπαίνουν σε θανάσιμο ρίσκο χωρίς κάποια ιδεολογική συγκρότηση, χωρίς κόμμα να νοιαστεί για το μνημόσυνό τους, προγραμμένα της σίγουρης αφάνειας δίχως να έχουν να ακουμπήσουν πουθενά.