Όπως μια νύχτα του Αυγούστου που περπατάς στους κεντρικούς
φωταγωγημένους δρόμους
κι ακούγοντας ν’ ανοίγει ένα παντζούρι στο τελευταίο πάτωμα
σηκώνεις το κεφάλι κι αντικρύζεις τον ουρανό να γαλαζώνει
όπως ανεβαίνει το νερό μέρες και μέρες
κ’ ένα πρωί λαμποκοπάει σταγόνες φως πάνω στα φύλλα
όπως ένα χέρι γυναικείο που το σφίγγεις κάθε τόσο τυπικά
φτάνει μια μέρα π’ αχνοτρέμει μιαν ιδέα μέσα στην παλάμη σου
τόσο αχνά λες κι άξαφνα το κράτησες ολόγυμνο
έτσι αργά κρυφά κι ανεπαίσθητα.
Κάτι θα πρέπει μέρες τώρα μήνες ίσως χρόνια
ν’ αργοκυλούσε μες στις κουρασμένες στις σκουριασμένες φλέβες μου
κάποιο αιμοσφαίριο που ‘φτασε ξάφνου ως τα μάτια και κύλησε
σαν δάκρυ
δάκρυ χαράς που χύνει ο ισοβίτης
όταν μαθαίνει πως κατέβηκε
με χάρη
στα εικοσιπέντε.
*Από τη συλλογή “Ευθύτης οδών”, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Άρης Αλεξάνδρου Ποιήματα (1941-1974)”, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, 1991.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου