Βάζοντας τη φτέρνα του ενός ποδιού στη μύτη του άλλου
ειρωνεύομαι συνήθως το περπάτημα
την αμοίραστη σκέψη κατορθώνοντας που δραπετεύει
μόνη της
απ’ του καιρού τα αναρίθμητα, του χώρου τα ειωθότα.
(Θα ‘πρεπε να προσθέσω ίσως πως ο άνεμος εμποδίζει το κέρδος.)
Εγώ τη ζωή μου την έχασα κι αυτό ειν’ η άρρωστη
κουλουριασμένη μου ευτυχία.
Είναι μια φράση τούτη που σήμερα την ξελεπιάζω.
Τα επίγεια λέει κάπου ο Ιησούς – και τα επίγεια -,
συντρίβοντας τους πλαστούς ουρανούς ανάμεσα στα άμφια.
Για σκέψου το καλά -: ο θάνατος ν’ απόκειται στην άνθηση
να γεύεται τη γεύση μας μυρίζοντας τέτοια ζωντανίλα…
Σιχάθηκα τους στίχους τα βοερά σκάνδαλα των λέξεων.
Εσύ δεν είσαι ο νυμφίος της διάνοιας ο προικοθήρας
(του όντος η εξεύρεση)
κάτι ορέγεσαι εσύ να απαστράπτει κρεμάμενος
απάνω απ’ τους λαίμαργους κρημνούς της ορατότητας
την έμμονη σκιά σου γυρεύοντας από χάμω ναν την ξεριζώσεις
οπουδήποτε στην κίνηση ή στην ευλάβεια δίχως εκκλησία:
τη θρυμματίζουσα τον εαυτό της ακινησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου