Ο άνθρωπος ρίχνει φως στον Εσωτερικό του Εαυτό χρησιμοποιώντας λέξεις. Δεν βλέπει ο καθένας τη διαφορά ανάμεσα στο πράσινο και το γαλάζιο, όμως δύναται ν' ακούσει τη διαφορά, ν' ακούσει τη λέξη. Η λέξη συντάσσει την Εικόνα. Μία δραστική λέξη, κάποτε, συνέταξε μία ξεχωριστή, δραστική εικόνα. Λέμε Θεός, σήμερα. Καμία ξεχωριστή, δραστική εικόνα δεν ανακαλείται.
Το φως στερείται εικόνας. Το διάστημα στερείται εικόνας.
Η τέχνη καταγράφει τη Λέξη που το Φως γράφει στο Διάστημα.
Οι ζωγράφοι επιζητούν να γράψουν έναν κόσμο νέο. Η τέχνη
βρίσκεται στην ουρά του κομήτη. Η ζωγραφική συνιστά το έναυσμα, το μήνυμα που
το Φως γράφει στο Διάστημα προκειμένου να συντάξει απειράριθμες εικόνες.
Εγώ ίσως γράφω μονάχα ό,τι γνωρίζω στο διάστημα: Είμαι αυτό
που είμαι. Εσύ, Λέξη, γέννησες Εμένα κι αυτό μονάχα ξέρω για τον εαυτό μου σε
κάθε σημείο στο διάστημα. Η δραστική φράση, εντούτοις, συστήνει μία λεκτική
κλειδαριά στατικής προαίρεσης˙ σκοπεύει να μ' ακινητοποιήσει. Κάθε σημείο στο
διάστημα αποτελεί μέρος διαπληκτισμού κι εγώ δεν θα περιοριστώ σ' ένα σημείο.
Θ' αμφισβητήσω τη λέξη – κλειδαριά ώστε να κινηθώ. Θέλω να ταξιδέψω παντού στο
Διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου