ΤΟ ΔΕΡΜΑΤΑΔΙΚΟ-του Γιώργου Κοζία

(Μπρεχτικό παράδοξο)

Η ελευθερία είναι σαν ένα μουλαρίσιο τομάρι.

ΑΡΙΑΝ ΜΝΟΥΣΚΙΝ

Σ’ αυτόν τον κόσμο που ιστόρησε ο γέρο Ευριπίδης

κτίστης δραμάτων και ταβερνιάρης λέξεων

Στον κόσμο που γδέρνει, κηδεύει και στενάζει

Χλευάζοντας έστησα το μουλαρίσιο τομάρι

Έμβλημα κρατερό

στους ναούς, στις πλατείες, στα πορνεία

Και το τραγουδάω στίχο, στίχο

το τεμαχίζω μερίδα την μερίδα

Γένος αχόρταγο, άγριο γένος των ανθρώπων

Που χάθηκαν οι γενναίοι ταμπάκηδες

με τους ωραίους τρόπους;

Σπορά του γδάρτη, του μακελάρη

του αποκεφαλιστή, του ερημωμένου

Βλέπω τυφλούς ανθρώπους

στο Πουργατόριο να σέρνουν την τιμή τους

Έθνη της ηδονής και της κλεψύδρας

στο Μέγα Κόφτη να ουρλιάζουν:

Σαν τα φύλλα της Βίβλου, Κύριε

το μέσα μας έξω το γυρίζεις!

Κι ακούγεται του πίθηκου ο τροχός

Δέρμα για πορτοφόλια

για αμπαζούρ, για άλμπουμ

Δέρμα της σκύλας του Μπούχενβαλντ

δέρμα εργατικό, δέρμα του σκλάβου

δέρμα παραφροσύνης

Πέτα, καταραμένο Τίποτα, πέτα

Εγκαταλείπω την ΣΑΡΚΑ!

Φτωχός θεατρίνος, που

με απληστία σπαράζει την Μοίρα

πάνω στου ρόλου το γερασμένο πετσί

Γδάρε το μάτι που επιθυμεί

γδάρε το κεφάλι που κρέμεται

γδάρε τα βλέφαρα που νεύουν

γδάρε τα χείλη που ρωτούν

γδάρε τις μπούκλες που παγιδεύουν

Κι όταν κερδίσεις τον έπαινο

Άνθη κισσού αμάραντα κι ολόχρυσο στεφάνι

Πέτα, καταραμένο πανανθρώπινο Τίποτα, πέτα!

Θα ‘ρθει μια μέρα, μια ουράνια μέρα

ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕ ΛΑΜΨΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ.

από τη συλλογή "Τι αιώνα κάνει έξω;", Περισπωμένη, 2025