Είσαι μία superwoman.
Όλοι τους για σένα μιλάνε.
Και όλες.
Στα δελτία, στο facebook, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.
Είσαι ένα super girl, κορίτσι του supermarket
με τα 380 ευρώ τον μήνα
την οχτάωρη ορθοστασία, τα πρησμένα πόδια
τα πλαστικά γάντια μιας χρήσης που φοράς εδώ και δύο ώρες
εδώ και πενηνταεφτά πελάτες
-τρία ζευγάρια μοίρασαν σε καθεμιά σας το πρωί.
Κορίτσι του super με το χαμηλωμένο βλέμμα
για να αποφύγεις την επιθετική τους συμπεριφορά
για να αποφύγεις τα μολυσμένα σταγονίδια
-τα μάτια είναι το πιο ευάλωτο σημείο είπαν χτες βράδυ στις ειδήσεις-
με το χαμηλωμένο βλέμμα μήπως
και δουν τον τρόμο μέσα σου που φωλιάζει.
Έχεις δύο βδομάδες ν' αγκαλιάσεις τα παιδιά σου
κοιμάσαι στο διπλανό διαμέρισμα μονάχη
φοβάσαι μην τους κολλήσεις τον ιό
που ίσως επωάζεις
μα πιο πολύ φοβάσαι μην τους κολλήσεις τον νεογέννητο
δυο εβδομάδων βρέφος τρόμο
που θηλάζεις κάθε δύο ώρες
κάθε που αλλάζεις τα μιας χρήσης γάντια και τη μάσκα.
Κορίτσι, είσαι super, σ' αγαπάω.
Και τις φορές -όχι συχνότερα από δύο τη βδομάδα-
που συναντιόμαστε στο τέσσερα ταμείο
με βία κρατιέμαι να μη σ' αγκαλιάσω, να μη σε σφίξω
να μη σε φιλήσω.
*
ανέκδοτο α' δημοσίευση στροφές/strophess 24-03-2020
#ποίηση_την_εποχή_του_κορωνοϊού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου