Εσμεράλδα Γκέκα, «Περσεφόνη»
(Δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό e-poema)
Κι έτσι όπως βέβαιος την κρατούσα στην αγκάλη
βούλιαξε ξαφνικά σαν Περσεφόνη στα έγκατα του παραμυθιού…
Καταπίνω γύρη με τις χούφτες
ράβω στα σπλάχνα μου φτερά
φυτεύω στις φλέβες παπαρούνες
μεταγγίζω στο αίμα μου πουλιά.
Τη χθόνια θεά να ξεγελάσω
την Άνοιξη να οσμιστεί
στον κόσμο πίσω ν’ ανέβει
όλο το αίμα να μου πιει.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, «ΤΟΠΙΟ» (από τις «Παρενθέσεις», 1956)
Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.
Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.
Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «ΟΥΤΟΠΙΕΣ» (από τα «Ποιήματα», 1998)
Καθ’ οδόν
(7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.
Αναβάλλω την υπόστασή μου
ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,
ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο
σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα,
και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν
και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!»
ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο
απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.
Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέση
και χειμώνες.”
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ, «ΑΝΟΙΞΗ» (Μπρεχτ, «Ποιήματα», εκδ. Σύγχρονη εποχή)
«Έρχεται η άνοιξη.
Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται
Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο.
Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου
Κάνει του κοριτσιού το στήθος να πονάει.
Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει.
Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…».
« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου
Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό.
Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου
Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια.
Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου
Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοίρα-
Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα
Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους.
Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό, καρδιά μου
Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν…
Ασημίνα Ξηρογιάννη, «Φέρε κοντά την Άνοιξη»
(Από την ποιητική συλλογή «Λίγη φθορά για γούρι», Γαβριηλίδης 2017)
Ξένοι με τις εποχές
από πάντα ξένοι
Ξεδίπλωσε τα χέρια σου
Απλώσου
Το πρόσωπο ν’ ανθίσει
Φέρε κοντά την Άνοιξη
Κοντά φέρε την Άνοιξη
Και χάρισέ της
της θάλασσας την αύρα
–Σαν μικρός θεός–
Και το γαλάζιο
χάρισέ της
Απουσιάζει κι η Ιδέα της ακόμα
από των εποχών τη διαδοχή
Έστω μια φορά λοιπόν
κάνε διάλογο με αυτήν την απουσία
Φέρε κοντά την Άνοιξη
Το μόνο που χρειάζεται
είναι η φαντασία
Μαρία Φίλη, «Μάης» (Από τη συλλογή «Το πιο παράξενο απόκτημα των εντόμων», εκδ. Μελάνι, 2014)
Είσαι χελιδόνισμα υπάκουο στις εποχές.
Η αναμονή που έχω για σένα
κάνει όλον τον κόσμο αμμουδιά
Χρυσορροή κατάφωτη στη λύση του έαρος.
Κάθε φορά που μοιάζεις ν’ αγαπάς κάτι
Χαϊδεύομαι εγώ μικρή σου μέχρι
που χαϊδεύω ολόκληρη θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου