Λεύκη Σαραντινού
Την πορεία της ασθματικής Μίνα, ενός ιδιαίτερου και πολύ ξεχωριστού κοριτσιού που μεγαλώνει σε μία επίσης πολύ ιδιαίτερη οικογένεια στη μακρινή Ιαπωνία εν έτει 1972 μας περιγράφει η Γιόκο Ογκάουα, η συγγραφέας από την Οκαγιάμα της Ιαπωνίας.
Αυτή η πορεία όμως είναι ειδωμένη μέσα από τα μάτια της Τομόκο, μιας δωδεκάχρονης κοπέλας που έχει χάσει τον πατέρα της και «εγκαταλείπεται» από τη μητέρα της στην Ασίγια στο σπίτι ενός θείου της, προκειμένου αυτή να μπορέσει να εντρυφήσει στη μοδιστρική τέχνη στο Τόκιο.
«Η πορεία της Μίνα» αποτελεί μία εξαιρετικά πρωτότυπη αναγνωστική επιλογή για τον Έλληνα αναγνώστη, αφού οι περισσότεροι από εμάς ελάχιστα έχουν διαβάσει περί Ιαπωνίας, αλλά και περί ιαπωνικής λογοτεχνίας ή λογοτεχνίας της άπω ανατολής γενικά. Η χώρα, εν έτει 1972, ακροβατεί ανάμεσα στις ιαπωνικές παραδόσεις και τον εκδυτικισμό. Η γοητεία της Άπω Ανατολής συνυπάρχει με τον ορθολογισμό της Δύσης, το νέο συνυπάρχει με το παλιό.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Γιόκο Ογκάουα είναι ολοζώντανη και γλαφυρή ενώ το βάρος της περιγραφής πέφτει αναντίρρητα στην περιγραφή της σχέσης μεταξύ των δύο κοριτσιών, της Μίνας και της ξαδέλφης της της Τομόκο, μία σχέση την οποία διέπει ένας ανεπαίσθητος ερωτισμός το δίχως άλλο.
Το πολύ ιδιαίτερο σπίτι της Ασίγια θα εντυπωσιάσει τον αναγνώστη. Πρόκειται για ένα σπίτι που ακολουθεί γενικά τον τρόπο ζωής στη Δύση, διατηρώντας όμως και πινελιές της εξωτικής ανατολής, όπως τον ιπποπόταμο νάνο που υπάρχει στον κήπο του σπιτιού. Το σπίτι αυτό είναι γεμάτο μνήμες αλλοτινών εποχών, εποχών ξενοιασιάς και ακμής. Το παρόν του 1972 συνδέεται άρρηκτα με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο, τους οποίους η οικογένεια παρακολουθεί ανελλιπώς στην τηλεόραση, με την τραγική κατάληξη της επίθεσης του Μαύρου Σεπτέμβρη.
Η φαινομενική οικογενειακή ευμάρεια καλύπτεται πίσω από καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά. ΟΙ χαρακτήρες του έργου αποτελούν ευδιάκριτες καρικατούρες. Πρόκειται για τη γηραιά γιαγιά Ρόζα, την αυστηρή κυρία Γιονέντα, τον πανταχού παρόν κηπουρό Κομπαγιάσι, τον απών Γερμανό θείο, τον μεγάλο αδελφό Ρουίτσι που λείπει στην Ελβετία και φυσικά τα δύο κορίτσια, τη φιλοξενούμενη Τομόκο και την πληθωρική, ενθουσιώδη και χαρούμενη, μα παράξενη πολλές φορές Μίνα με την εύθραυστη υγεία. Σε αυτό το περιβάλλον η Τομόκο θα φοιτήσει στο γυμνάσιο και θα πραγματοποιήσει τα πρώτα της βήματα προς την ενηλικίωση.
Με οικογενειακές περιγραφές που θα μας θυμίσουν Αλιέντε και αληθοφανείς διαλόγους, η Ογκάουα σκιαγραφεί πολύ επιτυχημένα την οικογενειακή ζωή στην Ιαπωνία στα μέσα του περασμένου αιώνα μέσα από ένα δροσερό, καλογραμμένο και πολύ πρωτότυπο μυθιστόρημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου