Στην έκδοση αυτή αναδεικνύεται η ιστορία των τραγουδιών του Λαβυρίνθου που μετονομάστηκε σε «Σωκράτης Μάλαμας» αλλά και και η εικόνα της εποχής των 90s που γέννησε τον δίσκο – πυρήνα στην εργογραφία του, τον οποίο ο Γιάννης Πετρίδης συγκαταλέγει ανάμεσα στους 20 που αφηγούνται τη μεταπολίτευση. Το βιβλίο, το οποίο εντάσσεται στη σειρά “33 ⅓” υπό την επιμέλεια του Μάκη Μηλάτου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Να σου πω αλήθεια, ποτέ δεν πίστεψα ότι αξίζει τον κόπο να
γράφω τραγούδια. Το έκανα πραγματικά για προσωπική μου απόλαυση. Είναι η
αυτοψυχανάλυση μου. Δεν θα μπορούσα να πω είμαι συνθέτης, ούτε καν
τραγουδοποιός. Κλασικός κιθαρίστας ήθελα να γίνω. Δεν μου πέρασε από το μυαλό
να γράψω τραγούδια. Ξαφνικά μου προέκυψε. Γύρω στα 24 – 25. Και μικρός έπαιρνα
τους ποιητές κι έφτιαχνα μελωδίες. Αλλά το ‘κάνα για πλάκα. Πώς κάνετε
μαντινάδες εκεί στην Κάρπαθο και τις λέτε ο ένας στον άλλο; Ακόμα κι όταν είχα
αρχίσει να γράφω συστηματικά και μου είπε ο Παπάζογλου: ‘Βρε κάνε τα αυτά τα
τραγούδια κάτι’, είπα ‘άσε μας ρε Νικολάκη. Μπλέξιμο στο κεφάλι μου θέλω;’ ‘Τι
λες’ μου λέει; ‘Αυτές είναι μελωδικές γραμμές περίεργες, το χρειαζόμαστε σαν
πρόταση’. Δεν με έπειθε. Έλεγα ‘άσε με ρε Νίκο, μη μου τριβελίζεις το μυαλό,
πάμε να πιούμε κανένα ουισκάκι’.
[…] στην ανάγκη του να περιγράψει το προσωπικό και συλλογικό
αδιέξοδο εκείνων των χρόνων της δεκαετίας του 1990, γεννήθηκε ο «Λαβύρινθος»
τον οποίο ο Γιάννης Πετρίδης συγκαταλέγει στους 20 πιο σημαντικούς δίσκους που
αφηγούνται τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα και οι περισσότεροι συνομιλητές μου
στην έκδοση αυτή, θα συμφωνήσουν πως δεν περιλαμβάνει ούτε ένα μέτριο τραγούδι.
Ο Σωκράτης Μάλαμας τάραξε τα νερά, αιμοδοτώντας με τα τραγούδια του το ελληνικό
τραγούδι, χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να βρεθεί στο επίκεντρο της
δημοσιότητας, παραμένοντας μέχρι σήμερα ειλικρινής εργάτης στην τέχνη του.
Συνεχίζοντας να κάνει τραγούδια «όπως κάνει ένας ασθενής όταν προσεύχεται»
Φωτεινή Λαμπρίδη
Φέρνει η νύχτα το πρωί
κι ο ήλιος πάει να φανεί
ήμουν μικρός και ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα
Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.
Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια
Bλέπω τις μέρες να περνούν
και μες στα μάτια με κοιτούν
σπίθες παλιές που ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα
Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.
Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια
***********
«Ο Λαβύρινθος είναι ένα γράμμα που έγραψα στον εαυτό μου»
λέει o Σωκράτης Μάλαμας στη συνέντευξη που «κλείνει» αυτή την έκδοση. Έμελλε
ωστόσο να έχει πολλαπλάσιους αποδέκτες αυτό το γράμμα όπως συμβαίνει συχνά στην
τέχνη, ανθρώπους πέρα από τα σύνορα μιας γενιάς ή μιας ορισμένης διαδρομής και
να αποτελέσει για πολλές και πολλούς από εμάς, εκτός από δίσκο-σταθμό και
πυρήνα του έργου του, μεγάλο κομμάτι από το soundtrack μιας εποχής. Ο Μάλαμας
έκανε τραγούδι την εσωτερική μας ουτοπία και ανάγκη, με τρυφερότητα και ένταση,
κρατώντας το ίσο μέχρι να μετρηθούμε με «…έναν κόσμο που αλλάζει όπως τα ρούχα
μας τα χθεσινά». Για την ιστορία των τραγουδιών του Λαβυρίνθου που
μετονομάστηκε σε «Σωκράτης Μάλαμας» αλλά και την εικόνα της εποχής που τα
γέννησε μιλούν οι: Σ. Μάλαμας, Ντ. Ρίζου, Μ. Κανά, Κ. Θεοδώρου, Οδ. Ιωάννου,
Μπ. Παπαδόπουλος, Χρ. Μέγας, Γ. Αθανασόπουλος, Θ. Κοροβίνης, Φ. Δεληβοριάς, Γ.
Ι. Αλλαμανής, Σπ. Αραβανής, Αν. Πετρόπουλος.
Η Φωτεινή Λαμπρίδη είναι στιχουργός και δημοσιογράφος. Έχει
εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικό τύπο, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Στη
δισκογραφία εμφανίστηκε πρώτη φορά στον δίσκο 13.000 μέρες του Σωκράτη Μάλαμα
το 1998. Έχει εκδώσει το ποιητικό κείμενο Ανθίζω λίγο ακόμα και το παραμύθι Το
μανταλάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου