Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης σημειώνει στο εισαγωγικό σημείωμά του για τη γραφή του Κωνσταντζίκη «Διαβάζοντας το βιβλίο βλέπουμε ανάμεσα σε πολλές άλλες, δύο κύριες αφηγηματικές επιρροές : από τη μία το ισχυρό αποτύπωμα των πεζογραφημάτων του Γιώργου Ιωάννου (όπου ο στόχος είναι να περισωθεί η ιερή μικροϊστορία των ανθρώπων) και από την άλλη ο εσωτερικός μονόλογος που συχνά μπορεί να αποτελέσει και μια θεατρική εκδοχή του λόγου».
Το θέμα που διατρέχει και νοηματοδοτεί τα είκοσι διηγήματατου «Απομεσήμερου» είναι μια αίσθηση μελαγχολικής απόστασης του σημερινού ανθρώπου από την ίδια τη ζωή του. Πρόσφυγας μεσ’ στη ζωή της, η αφήγηση του Κωνσταντζίκη παρακολουθεί, απέριττη και καλοπροαίρετη, τις περιπέτειες των ηρώων του.
Από την Κατοχή μέχρι το σήμερα, πλάνητες και πλανημένοι, οι άνθρωποι αυτοί περιφέρονται στον ελλαδικό χώρο, κυρίως στον ελληνικό Βορρά και στη Θεσσαλονίκη (τη γενέτειρα του συγγραφέα). Απορούν, ερωτεύονται, πλήττουν, θυμώνουν. Ενώ άλλα σχεδιάζουν, οι συγκυρίες τους οδηγούν συνήθως αλλού. Καταλήγουν να βλέπουν τη ζωή τους σαν παιδιά κολλημένα στη βιτρίνα.
Ένα απόσπασμα από το διήγημα «Οδηγίες για μια ευτυχισμένη ζωή» είναι πολύ εύγλωττο: «Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν ρωτάω όμως, για να μη με νομίζουν χαζό. Δεν μπορώ να διηγηθώ ούτε ένα ανέκδοτο. Δεν λέω ενδιαφέρουσες ιστορίες. Κι ας γράφω πότε πότε. Κι ας παίζω ρόλους στο θέατρο. Ό,τι απαιτεί χρόνο δεν με αφορά. Δεν έχω πάθη. Ούτε καν με το τζόγο. Με το ποδόσφαιρο ασχολούμαι κάπως, αλλά μόνο όταν πάει καλά η ομάδα μου.»
Και συνεχίζει ο Τριαρίδης «Κλείνοντας το εξαίσιο αυτό βιβλίο, ο αναγνώστης έχει μια περίεργη γλύκα στο στόμα. Η πικρία της ματαίωσης γίνεται η δόξα της ματαιότητας».
Αντίστοιχα ο Νίκος Ζούδιαρης αναφέρει σε σχόλιό του σε free press της Αθήνας: «Ο Στέργιος είναι ένας ευφυέστατος λογοτέχνης. Παίζει με
τον αναγνώστη, τον κάνει ότι θέλει. Διασκεδάζει να χτίζει την πιο ρεαλιστική – πειστική πλοκή, μόνο και μόνο για να τον ξεγελάσει στο τέλος ευχάριστα και με χιούμορ – να τον ανατρέψει κυριολεκτικά. Ο αναγνώστης είναι έρμαιο των ορέξεων του κάθε φορά».
Χωρίς περίτεχνους ή αφηρημένους τρόπους, ο Κωνσταντζίκης καταφέρνει να μιλήσει για τον σημερινό Έλληνα, εύστοχα και διεισδυτικά. Πώς ζει ανάμεσα σ’ ένα στοιχειωμένο παρελθόν και σ’ ένα αβαθές, σχεδόν απροσδιόριστο παρόν; Χωρίς να το επιδιώκει, επαναφέρει επί τάπητος το ζήτημα μιας ελληνικότητας της οποίας η ταυτότητα αναζητείται από τη γενιά του ’30 και μέχρι τις μέρες μας.
Το «Απομεσήμερο» προτείνει έναν ειλικρινή τρόπο να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Κανένας δεν μας χρωστά την ευτυχία, όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, η διάψευση του ενός μπορεί να γίνει η δικαίωση του άλλου. Πράγματα, που πρέπει να φτάσουμε στο «απομεσήμερο» του βίου μας για να τα θεωρήσουμε αυτονόητα. Η χάρη του «Απομεσήμερου» είναι αυτό το ανεπιτήδευτο νεύμα με το οποίο ο Στέργιος Κωνσταντζίκης μας ζητά να περπατήσουμε χέρι-χέρι και στις δικές μας σκοτεινές περιοχές της ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου