ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ
Μυρωδιές από ζαρζαβατικά και φρούτα τον γύριζαν
Τριάντα τόσα χρόνια πίσω δεκαεξάχρονο αγόρι
Ξαπλωμένο πλάι στο ποτάμι αγριοπερίστερα
Σελίδες για τον πολιτισμό, την ποίηση, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη ζωγραφική. email: poets2015@gmail.com
Μυρωδιές από ζαρζαβατικά και φρούτα τον γύριζαν
Τριάντα τόσα χρόνια πίσω δεκαεξάχρονο αγόρι
Ξαπλωμένο πλάι στο ποτάμι αγριοπερίστερα
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη το εφηβικό-νεανικό μυθιστόρημα της Βησσαρίας
Κυκλοφορεί από τις ΑΩ Εκδόσεις το νέο βιβλίο της Όλγας Πατσούρα Λένη «ανίΝ».
Την Κυριακή 10 Αυγούστου 2025, ώρα 8.30 μ.μ. στην Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa ΡΟΔΟΠΗ στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς θα εγκαινιαστεί εικαστική έκθεση του ζωγράφου, ποιητή, θεωρητικού της τέχνης Κώστα Ευαγγελάτου, με τίτλο: "Διαχρονικές Συνάφειες". Η ενότητα των έργων επικεντρώνεται σε μορφές και φιγούρες βυρωνικών ηρώων νεορομαντικού χαρακτήρα. Διειδυτικά βλέμματα, αναδυομένες μορφές, συμβολικές συνθέσεις ποιητικής και αρχαικής έμπνευσης με μοντερνιστική αποκρυστάλλωση.
Μια ενδιαφέρουσα διασταύρωση του ιστορικού υλικού με τη δημιουργική μυθοπλασία εκτυλίσσεται στις σελίδες του νέου μυθιστορήματος του Δημήτρη Ψαθόπουλου, Άγνωστες λέξεις, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Μια γνωστή ιστορία, η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ τον Μάιο του 1948 στη Θεσσαλονίκη, που παραμένει μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστη, αποτελεί τον καμβά για μια πρωτότυπη μέχρι σήμερα εκδοχή των γεγονότων.
*Από την ενότητα “Παραλλαγές πάνω στο ‘Ναι’ στο ‘Όχι’” της συλλογής “Απόπειρες φωτός” (1966).
| |
| |
Κ. Δαρδανός, 7 Ιουλίου 2025 | |
Κωνσταντία Σωτηρίου
«Η κεφαλή του Τσάτσγουερθ», εκδ. Πατάκη
“Στο στερνό του ήλιου προσεύχομαι το φως, όσοι θα ‘ρθουνε του αφέντη εκδικητές, να ξεπληρώσουν και τον δικό μου φόνο στους εχθρούς μου, που σκότωσαν μια σκλάβα, εύκολη πράξη.” Στην προμετωπίδα του βιβλίου βρίσκουμε αυτό το απόσπασμα από τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου
Μαχμούντ Νταρουίς –
“Δεν μου ανήκω” , εκδόσεις Καστανιώτη
Σε μια εποχή που η ποίηση συχνά απογυμνώνεται από το πολιτικό της φορτίο, ο Μαχμούντ Νταρουίς έρχεται – μέσα από την ανθολογία «Δεν μου ανήκω» – να αποδείξει πως το ποίημα δεν είναι απλώς αισθητικό κατασκεύασμα, αλλά ένας τόπος αντίστασης, ένα ηθικό πεδίο που αρνείται να αποδεχθεί τον θάνατο της ελπίδας.
Τα λόγια που με ενδιαφέρουν τα «τσακίζω», τα κάνω σελιδοδείκτες, οδοδείκτες, ανεμοδείκτες, φάρους και αστέρια για χαμένους μάγους. Κι αν με πονούν, κι αν με χαϊδεύουν, κι αν με αγκαλιάζουν, για έναν λόγο υπάρχουν, για μένα και για όσους θέλουν να υπάρχουν. Σήμερα κανείς δεν γράφει λόγια, μόνο εικόνες φιλτραρισμένες, επεξεργασμένες και με εικονίδια, emoji, φορτωμένες. Η έμπνευση, η
*Από τη συλλογή “Νόστιμον ήμαρ”, 1988.