Χρωστούσα αυτό το βιβλίο στους εαυτούς μου από το 1985 και έπειτα. Μα μπορείς να κάνεις έρευνα και να σκέφτεσαι συναισθηματικά; Μπορείς. Γιατί η απομάγευση παραμονεύει παντού. Και το συναίσθημα είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσεις με συνείδηση σήμερα. Και γιατί μιλάμε για το τραγούδι. Και μάλιστα των Κατσιμίχα. Χωρίς αυτούς θα ήταν αλλιώς η τραγουδοποιία από το 1985 και ύστερα. Και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ούτε αυτό το βιβλίο, όπως έγινε.
Για την αφήγηση, λοιπόν, της ιστορίας των Ζεστών Ποτών, οφείλω βαθιές ευχαριστίες στον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. Με συγκινητική προθυμία και εμπιστοσύνη θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου, σήμερα, τις μνήμες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.
Στα πρακτικά τώρα.
Κάθε προσπάθεια παρουσίασης της ιστορίας εμβληματικών δίσκων βασίζεται ή πρέπει να βασίζεται σε τρεις τουλάχιστον προϋποθέσεις: η πρώτη είναι η διαλογή των βιογραφικών συνθηκών που οδήγησαν συνειδητά ή ασυνείδητα στη δημιουργία του υλικού, η δεύτερη η συνεξέταση του κοινωνικό-πολιτικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της εποχής τους και η τρίτη είναι η αποτίμησή τους –το τι δηλαδή σημαντικό επέφεραν- εξετάζοντάς τους από μια μεγάλη πια χρονική απόσταση.
Πάνω σε αυτές τις προϋποθέσεις προσπάθησα να κινηθεί και η συγγραφή της ιστορίας του δίσκου Ζεστά Ποτά. Έτσι, στο βιβλίο παρουσιάζεται το «υλικό» που οδήγησε στα Ζεστά Ποτά: τα πρώτα χρόνια των διδύμων στο Μπραχάμι, οι αναμνήσεις τους από τις οικογενειακές τους γιορτές, τα χρόνια της εφηβείας και νεότητάς τους, η Πάντειος και το ροκ, το λαϊκό τραγούδι, τα χρόνια στο Βερολίνο, οι «Αχαρνής», η πρώτη εμφάνιση, το 1982, με το «Μια βραδιά στο λούκι» στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας. Και ύστερα το ίδιο το υλικό του δίσκου. Το ιστορικό της παραγωγής, οι ιστορίες των τραγουδιών και οι ιστορίες της ηχογράφησης σε σχέση και με την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου επιχειρώντας παράλληλα και μια ανάλυση του περιεχομένου. Τέλος επιχειρείται μέσα από την αποδελτίωση δημοσιογραφικών δημοσιευμάτων από την περίοδο της κυκλοφορίας του δίσκου μέχρι σήμερα, αλλά και παλαιότερων και νέων (για την παρούσα έκδοση) δηλώσεων και κειμένων από ανθρώπους του χώρου της μουσικής, η ερμηνεία της εμβληματικότητας του δίσκου και της «κληρονομιάς» του στους επιγόνους του.
Πολύτιμοι βοηθοί στη συγγραφή ήταν και οι τρεις άλλοι συντελεστές του δίσκου, ο ηχολήπτης Κώστας Καλημέρης, ο φωτογράφος του δίσκου Henri-Paul Coulon και η καλλιτεχνική του διευθύντρια Ντόρα Ρίζου που μου μίλησαν ανασύροντας εικόνες σαράντα χρόνων.
Στο βιβλίο επίσης υπάρχουν νέες μαρτυρίες και κείμενα από τον παιδικό φίλο των Κατσιμίχα και Μπραχαμιώτη, Χρήστο Πιπίνη, τον επίσης Μπραχαμιώτη εκπαιδευτικό Γιάννη Χολέβα, τον ποιητή και μεταφραστή Στέργιο Ντέρτσα, τον δημοσιογράφο Γιώργο Σκίντσα, τον τραγουδοποιό Κώστα Λειβαδά και τον Γιάννη Μπιλίρη/Τζόνι Μπι, τραγουδοποιό, ερμηνευτή, μέλος του συγκροτήματος Μεθυσμένα Ξωτικά.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στη Μάγδα Τσίπρα για την καθοριστική συμβολή της.
Ευχαριστώ, επίσης, τον Μάκη Μηλάτο, επιμελητή της σειράς, τον Δημήτρη Αλεξάκη για τη φροντισμένη επιμέλειά του στο βιβλίο και τέλος τις εκδόσεις Οξύ που στεγάζουν τις «βιογραφίες» ιστορικών δίσκων, όπως τα Ζεστά Ποτά, που είναι και βιογραφίες της εποχής που ηχογραφήθηκαν.
*********************
«Πιστεύουμε ότι η όποια επίδρασή μας στο ελληνικό τραγούδι (από το 1985 και μετά) οφείλεται κυρίως στον λόγο… Βλέπουμε από απόσταση 40 χρόνων ότι ο λόγος, η στιχουργία ήταν το καταλυτικά νέο στοιχείο που έφεραν τα Ζεστά Ποτά. Θυμόμαστε πολύ χαρακτηριστικά ότι τα πρώτα τρία χρόνια μετά την έκδοση του δίσκου ακούγαμε σχεδόν καθημερινά από άγνωστους που μας μίλαγαν αυθόρμητα στο δρόμο την εξής φράση: «Έχω σταματήσει από χρόνια να ακούω ελληνικό τραγούδι, αλλά με τα Ζεστά Ποτά μπόρεσα ξανά να ακούσω τραγούδια τραγουδισμένα στην ελληνική γλώσσα».
[…] «"Τα πράγματα " δεν αλλάζουν, αν δεν αλλάξεις εσύ πρώτος τη στάση σου απέναντί τους. ''Αρκεί μόνο, ό, τι λέμε να είναι αλήθεια''. Αυτό είχαμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας...και το τηρούμε ακόμα, μέχρι σήμερα.
Ο Μανώλης Ρασούλης, ήταν ένας κορυφαίος, ιδιοφυής στιχουργός, ο οποίος ανανέωσε με το ταλέντο του, το στίχο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, και όχι μόνο. Δε θέλησε να αλλάξει από τα κείμενά μας, ούτε ένα κόμμα ούτε ένα ΄΄και''. “Τα τραγούδια σας”, είπε όταν τα άκουσε, είναι πλήρη. Δε χρειάζονται ούτε παρεμβάσεις, ούτε διορθώσεις. Προχωράμε”. Αν δεν υπήρχε αυτός, να αναλάβει υπ' ευθύνη του το όλο εγχείρημα, να είστε βέβαιοι ότι τα Ζεστά Ποτά δε θα είχαν εκδοθεί ποτέ. Του χρωστάμε ένα μεγάλο και παντοτινό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!». Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου