Γνωριστήκαμε με τον αξέχαστο Μάνο το 1978. Ήταν ένας από τους πιο εγκάρδιους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή. Με κείνο το υπέροχο χαμόγελο, με το χιούμορ του, με τις διεισδυτικές παρατηρήσεις πάνω στην μουσική αλλά και γενικότερα σε πλήθος ανθρωπινά προβλήματα, σε γοήτευε από την πρώτη στιγμή. Συναντηθήκαμε αρκετές φορές, ιδιαίτερα στο σπίτι του, που είχε το πιάνο και την κιθάρα του. Πίναμε τα ποτά μας, κουβεντιάζαμε με τις ώρες και καμιά φορά αυτοσχεδιάζαμε πάνω σε στίχους που του είχα δώσει. Ανεξάρτητα από την θέληση και των δυο δεν ευοδώθηκε ένα ολοκληρωμένο έργο σε ποίηση δική μου. Γράφτηκαν όμως μερικά τραγούδια. Πάντως υπήρξε αγαπημένος φίλος και εκπληκτικός μουσικός. Δυστυχώς έφυγε πάνω στην πιο ωραία του ώρα, την ώρα, που το ώριμο ταλέντο του έδινε τους πιο άξιους καρπούς. Ας είναι η μνήμη του παντοτινή.»
Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.
Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.
Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου