"Μέσα στην νύχτα ξύπνησα απότομα, άναψα το φακό μου και μπήκα μέσα στο σπίτι για να πάρω ένα μπουκάλι νερό. Από την κρεβατοκάμαρα της Μπριγκίτε άκουσα έναν λυγμό. Κοίταξα μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα. Το φως του φεγγαριού έλουζε το διπλό κρεβάτι με τα σατέν σεντόνια. Στο κέντρο της ασημένιας θάλασσας επέπλεε η Μπριγκίτε σε εμβρυακή στάση και έπνιγε με ένα μαξιλάρι το κλάμα της. Απομακρύνθηκα αθόρυβα στις μύτες των ποδιών μου, ξαναγύρισα στην αιώρα μου και ξάπλωσα ανάσκελα. Ήμουν ένας από τους ελάχιστους τυχερούς ανθρώπους, ίσως σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, που μπορούσαν ακόμα να μιλούν. Είχα μείνει όμως άφωνη από τη φρίκη. Οι λέξεις έμοιαζαν άδειοι κάλυκες, καρυδότσουφλα χωρίς ψίχα. Ίσως, σκέφτηκα, δεν είναι ο ιός που μας φιμώνει, είναι αυτό το φιλί του θανάτου στο στόμα που μας κλέβει τη φωνή."
.
Ένας ιός, ο επονομαζόμενος Κέρβερος, διαφεύγει από ένα εργαστήρι της Ανταρκτικής και εξολοθρεύει τους ανθρώπους στη Γη. Πρώτα δημιουργεί έναν όζο στις φωνητικές χορδές και οι άνθρωποι χάνουν την ομιλία τους, μετά προσβάλλει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα και χάνουν τη μνήμη τους και, στο τέλος, πεθαίνουν. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν παραμείνει είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο στάδιο τού ιού και έχουν επιβιώσει. Από αυτούς άλλοι καταφεύγουν σε ένα Μοναστήρι που έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο σε ένα νησί, κάποιοι επιστήμονες μαζί με ένα ζευγάρι νεαρών προορισμένων για αναπαραγωγή σε έναν υπόγειο επιστημονικό σταθμό και κάποιοι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν ένα νέο κοινοβιακό οικισμό.
Στο Μοναστήρι-νοσοκομείο όπου δημιουργείται το ένα κοινόβιο, η Άννα, βιολόγος που έχει χάσει τη φωνή αλλά όχι τη μνήμη της, θα μετονομάσει τις γυναίκες που δεν θυμούνται δίνοντάς τους τα ονόματα των ημερών της εβδομάδας δηλαδή Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββατιανή και Κυριακή. Μαζί τους ζει ο μικρός Ιερεμίας που φαίνεται να έχει ανοσία στον ιό, ένας γιατρός ο Ιάκωβος και ένας ντόπιος εργάτης ο Ηλίας.
Το μυθιστόρημα μου αυτό με τον τίτλο ΙΕΡΕΜΙΑΔΑ που σε λίγες ημέρες εκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο Εστία, γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας που προκάλεσε ο ιός SARS-CoV-2 και μέσα στις ημέρες της καραντίνας που μας επιβλήθηκε. Επειδή όμως δεν θεωρώ ότι η λογοτεχνία πρέπει να αναπαριστά πιστά την πραγματικότητα, επινόησα έναν άλλο ιό, τον επονομαζόμενο Κέρβερο. Πρόθεσή μου ήταν ένα δυστοπικό μυθιστόρημα στο οποίο να διερευνάται όλο το πλέγμα των σχέσεων, και ειδικά των σχέσεων εξουσίας που αναπτύσσονται υπό ειδικές συνθήκες, σε διαφορετικά περιβάλλοντα, ανάμεσα σε ανθρώπους πάνω από τους οποίους επικρέμαται η απειλή του τέλους. Γιατί μέσα στις άγριες συνθήκες αυτής της πανδημίας, όπου πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ένας από τους προβληματισμούς που αναδύθηκε είναι και ο εξής:
Ποια κομμάτια της ανθρώπινης ψυχής αφυπνίζονται, όταν προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για επιβίωση;
Μία χούφτα άνθρωποι, οι επιζήσαντες του ιού, θα τολμήσουν να ερωτευτούν, να αναπτύξουν σχέσεις φιλίας, να υπερκεράσουν τις διαφορές τους και να χτίσουν ένα νέο καλύτερο κόσμο χωρίς τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις του παλιού. Θα το καταφέρουν άραγε;
.
Η πρώτη παρουσίαση του μυθιστορήματος θα γίνει στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερα σε λίγες μέρες!
Ευχαριστώ πολύ την εύα καραϊτίδη για την εμπιστοσύνη και βέβαια όλους τους συντελεστές της έκδοσης.
.
(Αυτό είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα και μπορώ να πω ότι απόλαυσα τη διαδικασία. Αν με την ποίηση κάνεις ωτοστόπ στις μαύρες τρύπες του γαλαξία, το μυθιστόρημα είναι ένα μακρύ ταξίδι στα πέρατα του σύμπαντος.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου