Στη θάλασσα μπροστά
το μπλε στα μάτια σου.
Βυθίζομαι και χάνω το φως,
ούτε αχτίνα, ούτε κλωστή
κόκκινη να με κρατά στο δρόμο.
Ποιο δρόμο θα μου πεις
εσύ, που ξεστρατίζεις, χάνεσαι
κι αναζητάς αφετηρίες,
πάλι και πάλι απ’ την αρχή
το τέλος να νοσταλγείς,
που θα ‘θελες να ζήσεις.
Αλλά η ζωή παιχνίδι για σένα είναι,
παιχνίδι αέναο και πάντα νέο,
να σου δίνει την έκπληξη και τη χαρά,
κάθε φορά σε κάθε αρχή,
να μη θυμάσαι πως υπάρχει
πάντα ένα τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου