(από τη σελίδα της Εύης Κουτρουμπάκη στο facebook)
Εβδομάδες αόριστης διάρκειας φορτώνονται στην πλάτη μου.
Εδώ και μια βδομάδα μπορώ μου λέει το κράτος προστάτης, να κυκλοφορώ με σύνεση βέβαια, στο δρόμο.
Η εμπειρία της παρατεταμένης απειλής συνεχίζεται.
Get it off your chest, παροτρύνουν οι ειδικοί όλους μας.
Προσπαθώ να το βγάλω από μέσα μου κι εγώ ακολουθώντας την αγγλόφωνη παραίνεση.
Όσες φορές το προσπάθησα όχι μόνον στο δίμηνο του εγκλεισμού αλλά και σε όλες τις στροφές της ζωής μου, πάντα στην Τέχνη κατέφευγα.
Τα γράμματα των βιβλίων οι εικόνες και οι νότες , αποτέλεσαν και συνεχίζουν έτσι, τους δομικούς λίθους της ζωής μου.
Τα βιβλία , οι ταινίες , η μουσική, οι πίνακες , το θέατρο υπήρξαν και είναι οι μεταφορές με τις οποίες έστησα όλες τις συμβολικές μου σχέσεις πέραν των βιολογικών.
Στην Τέχνη καταφεύγω όταν θέλω να περάσω από το Ένα στο Δύο.
Όποτε θέλησα να οικοδομήσω με βήματα σταθερά τη σχέση μου με τον Άλλον και τη σχέση μου με τον κόσμο πάντα η Τέχνη με το χρώμα του ήλιου και το χρώμα της γέννησης με καθοδηγούσε.
Η Τέχνη με βοήθησε να ξεπεράσω το φόβο απέναντι στην ελευθερία της συγκίνησης.
Πως θα μπορούσα χωρίς αυτήν να απαλλαγώ από τους φόβους μου για πράγματα τόσο σημαντικά όπως ο έρωτας κι ο θάνατος;
Αυτή ζωγράφισε το περίγραμμα στο σπίτι σώμα εντός του οποίου διαβιώ.
Έκλεισε τις παλιές πληγές και γιατροπόρεψε τις καινούργιες.
Με βοήθησε να αντιμετωπίσω τις αδυσώπητες εκκρεμότητες της ζωής μου.
Να ξεπεράσω το τραγικό ή να το δημιουργήσω όποτε χρειάστηκε.
Να κάνω τα σκότη αστραφτερά με τη διαλυτική της διαύγεια και τα προβλήματα μου στιλπνά.
Η συμβολική της λειτουργία με προχωράει στη ζωή.
Με κάνει να πιστεύω σ’ αυτό που δεν έχει ακόμη φανεί.
Να περιμένω πλάσματα που έρχονται από άγνωστους τόπους.
Με συντρέχει όταν θέλω να θυμηθώ.
Γιατί η μνήμη είναι μια δεύτερη ζωή.
Πυροδοτεί τη φλόγα στο μεγάλο καζάνι που είναι η ζωή μου.
Και τώρα που ο φόβος έπεσε σαν σεντόνι επάνω μας έρχονται αγαπητό μου ημερολόγιο, οι καθ’ ύλη αρμόδιοι που με διαγωγή κοσμία και μετεξεταστέοι στο σχεδιασμό, αυτοί που στην προηγούμενη ζωή τους πρέπει να ήταν θόρυβος, να μου πουν πως οι καλλιτέχνες δεν είναι και τίποτε σπουδαίο βρε αδερφέ.
Ας μου πουν τι θα μπορούσα να γίνω όταν ερωτεύομαι εκτός από τη γυναίκα με το μάνγκο του Paul Gauguin.
Όταν θέλω να κινητοποιήσω το αντικείμενο του πόθου μου πως μπορώ να το κάνω αν δεν γίνω η femme fatale του Kees van Dongen.
Τι ξέρουν όλοι αυτοί για τις μουσικές του Μπάμπη Παπαδόπουλου;
Πως κορύφωσαν την ικμάδα της νιότης τους αν δεν άκουσαν τις ‘Τρύπες’;
Πως αντιμετώπισαν τους αποχωρισμούς που φέρνουν δάκρυα αν δεν τραγούδησαν ποτέ το ‘Νύχτα μαγικιά’;
Που δεν τραγούδησαν χίλιες φορές το ‘Ψέματα ήτανε’ της Σωτηρίας Μπέλλου;
Που δεν ψιθύρισαν το μαύρο μυστικό του Λειβαδίτη που κλαίει μες στης καρδιάς το κρίνο;
Που δεν έγιναν ποτέ η Άννα Καρίνα στον τρελό Πιερό;
Ποιος θα δινε φωνή στη μάνα του Τάσου Τούση να μοιρολογήσει το γιό της αν δεν το έκανε ο Ρίτσος;
Που δε συγκινούνται όταν βλέπουν τον Γιώργο να γράφει ποιήματα και να έχει τον Μπωντλαίρ κάτω από το μαξιλάρι του;
Που δεν παίρνουν τη Δραπετσώνα στο στόμα τους καθώς κατεβαίνουν στην πορεία;
Πώς να βιώσεις τη χαρά , το γλέντι, τον έρωτα, τον αγώνα χωρίς την Τέχνη που τα τραγουδά, τα κάνει ποιήματα, τα απεικονίζει όλα τούτα;
Η Τέχνη που μιλά για όλα όσα είναι γύρω μας πίσω μας μπροστά μας .
Η Τέχνη που ξυπνά το από αιώνες βουβό μέσα μας.
Τώρα στις συνθήκες αυτού του εγκλεισμού, υποπτεύομαι πως εκείνο που με κρατά αιώνια σκλάβα της δεν είναι η αρτιότητα των απεικονίσεων, των ακροάσεων, των διαβασμάτων, αλλά το κομμάτι εκείνο του εαυτού μου που κοιμάται και ξαφνικά το ξυπνά η ομοιότητα με όλα αυτά που έντεχνα βλέπει, διαβάζει κι ακούει.
Η ταύτιση σαν δίδυμη αδερφή που φτιάχνει αληθινές ζωές με όλα αυτά που απλόχερα μου προσφέρει.
Όσο ανοίγουνε τα βιβλία, όσο οι εικόνες περνούν από μπροστά μου όσο οι ήχοι δίνουν νόημα στα αισθήματα μου εγώ θα συνεχίσω να ζω και να έχω ανοιχτούς τους πυλώνες του σώματος και της ανταριασμένης μου καρδιάς.
Κι ας περνά ο χρόνος κι ας ρυτιδιάζουν τα έπιπλα κι ας ξεραίνονται τα λουλούδια στο μπαλκόνι.
Θα παραμένω για πάντα θύμα της που θα την περιμένω στωικά να με προσεγγίσει για να σωθώ.
Δεν ξέρω αν οι ευτυχισμένοι- εντοιχισμένοι στο διθέσιο, τριθέσιο, καναπέ και σκρίνιο τους μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν.
Ξέρω ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτούς.
Το σκοινί τους αντέχει.
Φαίνεται κάθε φορά στο χειροκρότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου