Πρώτο έσπασε το Σύμφωνο.
Νύχτα ψυχρή, ξημέρωναν ιδανικές συνθήκες.
Χώμα κατάλληλο για άρματα, θερισμένο,
και βρέθηκα να κοιτάζω στο μέσο της ζωής
έναν κόσμο σε ετοιμασίες.
Δίπλα μορφή τυφλή, απορημένη
σε ραψωδίες πάλευε να κλείσει την παραφροσύνη.
Γυρίζει και μου λέει:
-Πού πήγαν οι θεοί;
Δεν βρίσκω πρόσωπο να τραγουδήσει.
Το φτερωτό άλογο νεκρό.
Η γυναίκα με τα λυτά μαλλιά
μακριά πολύ από τα χρόνια.
Τώρα ποιοςθα βάλει το θυμό σε τάξη;
Νύχτα ψυχρή χωρίς διαβουλεύσεις.
Δεν απαντώ.
-Πού είδες ομορφιά;
Βασιλική πληγή μέσα σ' αυτό το χάος;
Νύχτα ψυχρή και ξάστερη, γεμάτη κρότους.
*Από τη συλλογή ”Εικοστός κόσμος”, εκδ. Πόλις, 2022.
Το κόσκινο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου