Ιωάννης Μασμανίδης, ποίημα

ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΝΟΗΤΙΚΗΣ ΟΥΛΗΣ

Μιὰ σύντομη πνευματικὴ παρεκτροπὴ

ἕνα βουητὸ σὰν σίφουνας ποὺ φεύγει

δὲν ἤσουν

κρυμμένη ἀκόμη βέλη τοξεύεις στὴν καρδιὰ

μπλέκεσαι στὸ φύλλωμα 

τοῦ θεωρητικοῦ παραδείσου μου

ξεχωρίζεις τὸ ἄχυρο ἀπ’ τὸ σιτάρι

 Μὲ τὰ δάχτυλα σφιγμένα γροθιὰ

 ἐξετάζω τὴν πολεμικὴ τοῦ Καμὺ

τοῦ Καρτέσιου τοῦ Κάφκα

νὰ αἰτιολογήσω τὴν πραγματικότητα

μήπως τὸ ὄνειρο σώσω

   

σὲ μιὰ χάρτινη βαρκούλα

ἀγκομαχεῖ ἡ σκέψη

σὲ σποραδικὲς ποιητικὲς ὀάσεις

τὸ ψίχουλό σου ὁλοένα

γιὰ μιὰν χειραψία ψυχῆς τραυλίζω βοήθεια

Ἕνα εἶδος νοητικῆς οὐλῆς μᾶλλον εἶσαι

θρῆνος σιγανὸς  

θαῦσμα μπηγμένο στὴν ψυχὴ μου

πνιχτὸς λυγμὸς 

 

Μὲ τὰ δικὰ σου μάτια 

Στὴν ἥσυχη σκλαβιὰ ὑποταγμένος

Σὲ ἕνα εἶδος νοητικῆς  οὐλῆς

ἐκεῖ 

ποὺ σὲ πιάνει ἀπ’ τὸ λαιμὸ

ἡ ποίηση 

ἐκεῖ 

ποὺ ρωτᾶ

γιατὶ αὐτοκτόνησε ὁ Μαγιακόφσκι

ὁ Καρυωτάκης ὁ Λαπαθιώτης

καὶ τόσοι γενναῖοι ποιητές

μᾶς ταξιδεύω

"Πόσο μοιάζει μὲ αὐτοκτονία 

ἡ εὐτυχία αὐτή!!!"

Franz KAFKA

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ποιητὴς τοῦ ΑΠΟΛΛΥΜΙ κάθε μέρα στοίχημα βάζω γιὰ τὸ τέλος

Κάθε μέρα ψεύτικα νικῶ τὴν ἐγκατάλειψη

<εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία>

Πολλαπλὰ γέρασα 

μὲς στὸ χρόνο

<Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος>

Χα·ι·δεύω

Τὸ ὄνομά σου

Μὲ τὰ μάτια μου

<Διασάφησις>

Κύριοι ἄξονες τῆς γραφῆς μου,ἡ ἀναπόδραστη θνητότητα,ὁ ἔρωτας,ἡ ἐγκατάλειψη,ἡ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία,ἡ φθοροποιὸς καί ἀνηλεὴς δύναμη τοῦ χρόνου,ὅπου τὸ σῶμα χῶμα γίνεται

Γεννήθηκα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν,τὸ Νησί, ἀπὸ γονεῖς μικροαγρότες.

Τὰ παιδικὰ μου χρόνια ἦταν δύσκολα καὶ φτωχικά.Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τοῦ νὰ μὴν μπορῶ νά ἔχω τά  ὑλικὰ ἀγαθά,κυρίως τὴν ἐποχὴ τῆς ἐφηβείας μου,μὲ κατέστησε σχεδὸν ἀδιάφορο στὶς γυμνασιακές μου σπουδές.

Πρόσεχα στὴν παράδοση τῶν μαθημάτων ἀπὸ τοὺς καθηγητές καὶ χωρίς ἄλλη μελέτη,προβιβαζόμουν στὴν ἐπόμενη τάξη.Αὐτὸ νόμιζα  μοῦ ἀρκοῦσε,ὄχι κάτι περισσότερο.

 Σιωπηλά. Συνέχιζα τὸ "λίγο" μου...

Τελείωσα ἔτσι τὸ γυμνάσιο καὶ  μιά σχολὴ λογιστῶν καὶ ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη

Ἡ ἐνασχόληση μου μέ τὴν λογοτεχνία  ἔγινε μέσα ἀπὸ μιάν ἀνάγκη,μιὰ δυσκολία προσωπική

,ὅπου ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος,τῆς δύσκολης διαχείρισης ,τὸ ἀπενενοημένο βῆμα μου,φάνταζε πιθανό.

Γράφω ἀπό τότε,τὸ ποίημα μιᾶς προσωπικῆς ἀνένταχτης διαδρομῆς ,ἐκεῖνο τῆς μοναξιᾶς ,τῆς ὀδύνης  καὶ τοῦ πόνου,μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς φθορᾶς,τοῦ θανάτου,τοῦ ἔρωτα,

ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπερβαίνει σὲ φρίκη σὲ παραλογισμὸ,τὴν τέχνη καὶ τὸ κάνει συχνὰ.

Ἔχω ἐκδώσει 11 ποιητικὲς συλλογὲς

-ἐσκεμμένα,ἐκδ.Μαίανδρος, 1988

-Τὸ φιλὶ τῆς πένθιμης Τροίας,ἐκδ.Μαίανδρος,1990

-Ἦταν κι ἡ νύχτα,ἐκδ.Θεσσαλονίκη,1993

-Φῶς ἐν τέλει,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997

-Χωρὶς ἀποσκευὲς,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997

-Δύο στροφὲς κόκκινο καὶ μιὰ γραμμή,ἐκδ. Νέα Πορεία,2001

-Παγωμένος Νοέμβρης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2004

-Φεγγίτης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2006

-Διασάφησις,ἐκδ.Θερμα·ι·κὸς,2010

-Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος,ἐκδ.Νησίδες,2015

-Εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία,ἐκδ. Νησίδες 2020