Οι γυναίκες που έθαψα στον ύπνο,
στο στήθος μου φυτρώσανε γελώντας.
Γλυκιά μου απόδραση στο δίχως
κάδρα δωμάτιο με τα δύο κρεβάτια,
την ξύλινη πόρτα και το φως στο διάδρομο.
Πουθενά το βήμα μου απόψε.
*
Στενόκαρδα στρώματα·
Πώς να συμφιλιωθώ με τα κόκαλα;
Θεέ μου, τι μεσημέρι κι αυτό,
με κίτρινο τοίχο και χελιδόνια στα κάγκελα.
Όταν ο κίνδυνος γίνεται δεύτερη γλώσσα
δεν με τρομάζουν οι κηλίδες στο πάτωμα:
Η κοινή μας ζωή στο σκοτάδι.
*Από τη συλλογή “Το μερίδιο”, εκδ. Θράκα, Ιούνιος 2022.
Το κόσκινο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου