Πέρασαν και έφυγαν γοργά
πουλιά διωγμένα από το βοριά
όλες εκείνες οι στιγμές
γλυκιάς ζωής οι ανατολές
κι ήταν εκείνη η χαρά
πέπλο αγάπης στην καρδιά
Πήρες της αυγής την ηλιαχτίδα
γκρίζα του πελάγους τα νερά
μόνη στις σκιές, στην παραλία
άδεια μ’ αναμνήσεις αγκαλιά
Σίγησαν και οι διαδρομές
των περιπάτων οι ομορφιές
Γαλάζιας θάλασσας το φως
θλιμμένης μνήμης ο λυγμός
χρυσή απέραντη αμμουδιά
στης μοναξιάς τη σιγαλιά
Πήρες της πανσέληνου το δρόμο
στείρο μονοπάτι ερημιάς
μόνο να μην πιεις στον άδειο κόσμο
ίσως το νερό της λησμονιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου