Yiannis Doukas
Δε σπανίζουν οι αφορμές για να μνημονεύσω τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη∙ συχνά τον μνημονεύω και δίχως την ανάγκη τους. Με την αναντίρρητη, αδιαπραγμάτευτη συγγραφική του ιδιοπροσωπία, συμμέτοχος στην εποχή του, σε μια τροχιά δικής του επινόησης. Απ' τους ανθρώπους που δεν απέστερξαν να εγγραφούν στις γενεαλογίες που επέλεξαν, αναγνωρίζοντάς τες, φιλοδόξησαν, όμως, να συγκροτήσουν και δικές τους παραδόσεις, απ' τη σκευή και την ιδιοσυγκρασία τους βγαλμένες. Ορθοδοξίες αρνούμενος, τα κριτικά του βέλη εξασκώντας.
Τον ξανασκέφτομαι αυτές εδώ τις μέρες, ανατρέχω στ' ωραίο άρθρο που έγραψε πέρσι ο Lefteris Kalospyros στην εφημερίδα Η εποχή (https://www.epohi.gr/.../aristotelhs-nikolaidhs-o-megalos...) και στο αφιέρωμα του περιοδικού Διαβάζω έναν χρόνο μετά τον θάνατό του (https://issuu.com/diavazo.gr/docs/aa340_issue_379/91), απ' όπου και η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση.
Τον σκέφτομαι, ιδίως, ως τον εντιμότερο μεταφραστή του Έλιοτ στα ελληνικά (https://www.kedros.gr/pro.../1692/apanta-poiimata-eliot.html). Τον καταλληλότερο, όχι μόνο ως πλήρη και σφαιρικό διανοούμενο, αλλά και ως τον πιο ανθεκτικό, τον πιο παράτολμο, τον πιο συντονισμένο με την αιχμή της νεωτερικής πρωτοπορίας.
Όσες και όσους διαλέξαμε τον έντεχνο λόγο για τρόπο και για μέσο μας, θέλω να μας φαντάζομαι σα να συνεργαζόμαστε στη σύνθεση ενός κειμένου απέραντου, άνισου, ασφαλώς, και ετερόκλητου, πεδίου αντιθέσεων. Μια χειραψία, ωστόσο, απευθύνοντας κι όχι σαν κοκοράκια σε βάθρο απονομών.
Και γι’ αυτό, λοιπόν, σκέφτομαι τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη. Γιατί είχε το γενναιόδωρο θάρρος ν' αφιερώσει τη μετάφρασή του εκείνη "σε όσους μετέφρασαν ή πρόκειται να μεταφράσουν ποίηση του Τ.Σ. Έλιοτ από αγάπη για την ελληνική γλώσσα". Και όχι για τον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου