Ο, ποιητής κυρίως, Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Φυσικός κατ' επάγγελμα και οπλισμένος με την Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης, την οποία επίσης κατέχει, εξέδωσε προ έτους περίπου την περιώνυμη 4η ατομική ποιητική του συλλογή, που προσωπικά θεωρώ ότι αφήνει ένα ισχυρό αποτύπωμα στα ποιητικά πράγματα του καιρού μας.
Τα "γενόσημα" (μια αισθητικά άψογη έκδοση των ΑΩ, 2021, σσ. 84) , περιέχουν 278 πεζοποιήματα, εντόνως πυκνά & σύντομα μικρά διαμαντάκια, τα οποία, τυπικά, περιλάμβάνονται σε 49 ποιητικές ολότητες, μονοσέλιδες οι περισσότερες, με μικρό αριθμό πεζοποιημάτων σε καθεμιά από αυτές, τα οποία , σε μια πρώτη ανάγνωση, φαίνονται ως άσχετα μεταξύ τους. Χρειάζονται δεύτερη και τρίτη ματιά, για να αντιληφθεί ο αναγνώστης την υπόκρυφη σύνδεση μεταξύ τους, όπως λ.χ. στην παρακάτω 27η ποιητική ολότητα:
"αρμοί
Με τις αρθρώσεις δένεται ο άνθρωπος. Για αυτό, όταν αρχίσει η διάλυση, ετούτες εγκαταλείπουν πρώτες, σαν τα νεογιλά που πέφτουν για να υπνθυμίσουν : άρχισε η περίοδος στο τέλος της οποίας θα αναγκαστείς να αλλάξεις φιδοπουκάμισο.
το πουκάμισο
Θα προτιμούσα να ήταν λευκό (χωρίς φολίδες) κι όχι γαλάζιο (που, το ξέρω, ταιριάζει με τα μάτια μου). Μα κανείς δεν θα 'χει όρεξη να με κοιτά στα μάτια.
κι ο έρωτας;
Φυγαδεύεται πάντοτε απ' το κορμί κι αποθηκεύεται στο άχρονο λειμώνα που διαβιοί ως βοσκότοπος, ανάμεσα σε σκόρπιους οργασμούς και φρέσκο εφηβικό κλάμα. Μια αποθήκη ηδονής περισσότερο παρά η ζωή που σου συμβαίνει.
η πρώτη αγάπη
Κάτι διδάχτηκες: Λόλα να ένα μήλο. Μα αυτό το μήλο δεν το δάγκωσες ποτέ.
κι η τελευταία
Είναι μια χίμαιρα. Κανείς δεν την ξέρει την τελευταία, αγάπη ή στιγμή" (σ. 44)
Το σύνολο των ποιημάτων απαλλαγμένο από κάθε πατέντα πρωτοτυπίας, όπως υπονοεί και ο τίτλος της συλλογής, λειτουργούν ως "αντίγραφα" πρωτότυπων "φαρμάκων", υποδηλώνοντας ταυτόχρονα το "γένος" καθαυτό, όπως και η εμφάνταστη φωτογραφία του εξωφύλλου δηλώνει (φωτό του 1926, August Sander, "Νεαρή μητέρα, Μεσαία Τάξη", αναφέρεται στο εσώφυλλο της συλλογής). Η πρωτοτυπία, πάντως, των "Γενοσήμων" έγκειται στο ότι είναι εμπνευσμένα & συνομιλούν ευθέως, τόσο με την Φυσική επιστήμη όσο και με την φιλοσοφία της γλώσσας.
Διακρίνονται για τις εμφάνταστες μεταφορές, υπό τον υπερρεαλιστικό τους μανδύα, με κύριες θεματικές, τον χρόνο & τον χώρο, τον κύκλο, τα όρια, την ποίηση, τον έρωτα. Λόγος ανατρεπτικός,
"το άπειρο
περιέχει και τον προορισμό του, αρκεί πρώτα ν' αδειάσετε τα κρεβάτια σας από τα χθεσινά κορμιά κι έπειτα να τα αερίσετε." (σ. 38)
αλλά και βαθύτατα κοινωνικός:
"τα παιδιά στο πηδάλιο
Τα βλέπω κι εγώ τα παιδιά σας και τα καμαρώνω. Τί όμορφα που τα έχετε δεμένα στο πηδάλιο!" (σ. 56)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου