Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στο βιβλίο που κυκλοφόρησε για τη βεροιώτισσα ζωγράφο Φωτεινή Χαμιδιελή, στη σειρά «Παλετών οι πλόες - Σύγχρονοι έλληνες ζωγράφοι», εκδόσεις του Φοίνικα. Βλέπεις τα έργα της και τα αναγνωρίζεις, ξέρεις ότι είναι δικά της. Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο για έναν καλλιτέχνη, να έχει το έργο του τη σφραγίδα του, να αποπνέει την προσωπικότητά του, να έχει το δικό του τρόπο να μετατρέπει τη ζωή σε Τέχνη κι εκείνην πάλι να την ξανακάνει ζωή, ζητώντας να καταγράψει με χρώμα και σχήμα την αέναη κίνηση της ψυχής πίσω από τα πρόσωπα. Φωτεινή Χαμιδιελή. Αθόρυβη κι όμως εξαιρετικά παραγωγική και αναγνωρισμένη στο χώρο της. Ειλικρινής και απλή, χωρίς την παραμικρή διάθεση προβολής, όπως συνήθως συμβαίνει στους καλλιτεχνικούς χώρους. Τα έργα της μιλούν -κι αυτό είναι το ουσιαστικότερο γνώρισμά τους- πολύ περισσότερο από την ίδια. Γυναίκες μοναχικές, γυναίκες που ψάχνουν τον εαυτό τους «μέσα σε κήπους μυστικούς, καλά κρυμμένους», όπως γράφει σε κάποιους στίχους της, γυναίκες με κορδέλες χρωματιστές γύρω τους –δεσμά ή δεσμοί;- γυναίκες στον καθρέφτη, λουλούδια και πουλιά που πλάθουν με την παρουσία τους έναν άλλο παράδεισο, όπου θεός είναι η ευαισθησία, και προπαντός το χρώμα, το χρώμα στη μαγεία πότε της σοφής διαβάθμισης και πότε στην κραυγή της δυνατής αντίθεσης. Με περιμένει στο σπίτι της ανάμεσα στα έργα της. Γύρω της οι γυναίκες που ζωντάνεψαν από τα πινέλα της. Μιλά για τα πρώτα χρόνια στην Αμερική, για τις σπουδές, τους δασκάλους της, για το δικό της ρόλο ως δασκάλας, τώρα που οδηγεί τους δικούς της μαθητές στο μυστήριο της Τέχνης. Μιλά πάνω απ’ όλα για την ίδια την Τέχνη και τη γοητεία της, αλλά και για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου