από την ποιητική συλλογή Χρώματα Ελλιπή (εκδ.Το Σκαθάρι, 2022)
Το ψάθινο καπέλο
Ο παφλασμός των κυμάτων μ’ αναστατώνει
ενέχει τον θρήνο της διάψευσης,
το στεναγμό της άμμου
απ’ το ηδονικό άγγιγμα της θάλασσας
πριν ξεσκεπάσει τα κρυμμένα κοχύλια
και τα παρασύρει στο βυθό της.
Λιώνει ανοιγμένα γράμματα
καθρεφτίζει φλογισμένες καρδιές
που εμποδίστηκαν με δόλο να ενωθούν.
Φιλία που έγινε έρωτας χωρίς αναστεναγμό
άνυδρα καλοκαίρια την προσπέρασαν,
χάθηκε στη λησμονιά.
Εγείρονται οι αισθήσεις
καθώς απορροφά μαρτυρικά ο ήλιος
την υγρασία των σωμάτων
που αποκοιμήθηκαν στην ακροθαλασσιά.
Ψάθινο καπέλο
σκεπάζει το πρόσωπό μου,
βρεγμένα απ’ την αλμύρα τα μαλλιά.
Απαλό αεράκι
το παίρνει μακριά.
Θέλει ν’ αντικρύσω
τον ήλιο κατάματα!
Χρώματα ελλιπή
Μαζεύαμε κλαδιά και άχυρα
καλοκαίρι του Αϊ- Γιαννιού
για ν’ ανάψουμε φωτιές.
Συναγωνίζονταν οι φλόγες σε κάθε γειτονιά
τον ενθουσιασμό της νίκης μας.
Χορεύαμε ψηλά με πύρινα τραγούδια,
κυλιόμασταν σε βουνά απ’ αλωνισμένο σιτάρι,
σκαρφαλώναμε στα δέντρα
για να πιάσουμε τα σύννεφα
και να κάνουμε τον ήλιο μεγαλύτερο·
μας θάμπωναν οι ακτίνες του
και πέφταμε σε κούνιες
από παλιές κουρελούδες
που κρέμαγαν στα κλαδιά
ηλιοκαμένες γυναίκες
με μαύρα τσεμπέρια
και χρωματιστά φορέματα.
Φτιάχναμε πολιτείες ολόκληρες
με χώμα, νερό, πέτρες·
κι αδημονούσαμε
ο καυτός μεσημεριάτικος ήλιος
να τις στερεώσει στο παρόν.
Το βράδυ στο πιο ψηλό μπαλκόνι
προσπαθούσαμε να ζωγραφίσουμε
μα ήταν τα χρώματα ελλιπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου