Στη μνήμη του Γιάννη Σ.
Θέλει κι ο θάνατος την ηρεμία του
μες στη νυχτερινή σιωπή κι ακινησία
να μαλακώσει ο κόσμος
να γίνει εύθραυστος, παραδομένος.
Τότε θα ʼρθει και θα τρυγήσει
σκόρπιες ζωές εδώ κι εκεί
κανείς δεν θα τον αισθανθεί, θ’ αποχωρήσει.
Την επομένη ο κόσμος πάλι θα ʼναι ο ίδιος
λείος ξανά, χωρίς πτυχώσεις
κι όπως δεν είδε κι όπως δεν άκουσε
κι όπως δεν ήτανε παρών
δεν θα ʼχει κάποιο λόγο ν’ αντιπαρατεθεί.
Η ζωή μας πάνω στην ιστιοσανίδα της
κυλάει εύκολα στο κύμα
την ώρα που μας αγκαλιάζει η θαλπωρή
λουσμένοι στα κοινωνικά μας σταγονίδια
μια θεραπευτική δροσιά και αγιασμός θανάτου.
Κι οι άνθρωποι στο κάδρο του ο καθένας
καμιά φορά άγρια θηρία στο κλουβί
υψώνουνε το ουρλιαχτό μιας ιδιωτικής πραγματικότητας.
Μια ιστορία που ξέρεις και δεν ξέρεις.
Η αδιαφορία στο ίδιο βήμα με τον τρόμο
είρωνες επικονιαστές διασφαλισμένοι
αμέριμνες ομάδες ζωηρές, άδολοι δολοφόνοι
μες απ’ το βλέμμα της απόλυτης αθωότητας
πηγάζει, πλέον, ο κυνισμός.
2-3 Δεκεμβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου