Στην αρχή άτσαλες, αδέξιες βελονιές
σε πολλαπλά στριφώματα.
Καθώς όμως μεγαλώνουμε,
το μάτι της βελόνας μυωπικό
κι η καμήλα πολύ δυσκίνητη
για να περάσει μέσα.
Όταν της νύχτας ο ποδόγυρος ξηλώνεται
τον συγκρατούμε πρόχειρα
με μια καρφίτσα αστέρι.
Μα καθώς η ραπτομηχανή ερήμην μας
όλο και πιο γρήγορα γαζώνει
και το μετάξι μας τελειώνει,
μαθαίνουμε
πως κάθε πατρόν μοναδικό,
καμιά εμπειρία δεν είναι ένδυμα φασόν,
με στοχασμό ράβουμε λοιπόν το κουμπί του φεγγαριού
στο πουκάμισο του γαλαξία,
με ανθεκτική κλωστή κεντάμε του αγαπημένου το όνομα,
ακόμα και αν δεν υπάρχει ούτε δακτυλήθρα, ούτε ξύλινο αυγό,
ούτε ένα τηλεφώνημα πια ανάμεσά μας,
με ατσάλινο ψαλίδι δεν κόβουμε τις φλέβες του υφάσματος
αλλά επιδέξια τις πτυχές του ενώνουμε,
αφού καλά γνωρίζουμε:
Στο τέλος της ημέρας
κάθε ρούχο κρίνεται απ' τις ραφές του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου