για ένα ματ
στη σκακιέρα
και την
απρόοπτη κίνηση
ζεις
για τη
συντριβή του αντιπάλου
κι έτσι έχασες
τα πράσινα λιβάδια
με τα σπάνια πουλιά
και τις
μυθικές αιώρες
που σε
σεργιανίζουν σ ' όλες τις εποχές
κι έτσι έχασες
εμένα
που πάντα νοσταλγούσα
τον άλλο σου
εαυτό
αυτόν του
εξερευνητή
με το
πλατύγυρο καπέλο
να με κρατάει
από το χέρι
και να βαδίζει μαζί μου
χωρίς να
σκέφτεται
το ματ του
Ναπολέοντα
Τι το ήθελες;
αφού η ζωή
κάποια στιγμή
θα μας κάνει ρουά ματ
έτσι κι αλλιώς
Εν τω μεταξύ
η μέρα
αργοπεθαίνει
σαν ρούχο σε
κρεμαστάρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου