από τον "τοίχο" της Αθηνάς Παπανικολάου
Κυριακής, τελευταίας του Ιούλη, το ανάγνωσμα.
Της αδερφής Εύης Κουτρουμπάκη, ωδή στη Βαλκανική, ορθόδοξη, παραθεριστική μεσαία τάξη. Απολαύστε γραφή!
Σάββατο απόγευμα και η κυρία Μάλαμα ( από το μικρασιατικό Μαλαματένια), παραθερίστρια μεν που έλκει την καταγωγή δε, από τον δημοφιλή αυτό μικροαστικό τουριστικό προορισμό της Χαλκιδικής, ρεμβάζει καθήμενη στη λευκή πλαστική καρέκλα, στην αμέσως διπλανή συστάδα κλουβιών -δίκην θερινών κατοικιών-κουβεντιάζοντας με τη συμπεθέρα της. Η συμπεθέρα της, η κυρία Ελένη μητέρα της νύφης της κυρίας Μάλαμας , μένει στον κάτω ακριβώς όροφο στο προικώο παραθεριστικό δυάρι που έδωσε στον ένα γιο της η κυρία Μάλαμα – ό άλλος θα πάρει αυτό στο οποίο τώρα περνά τα καλοκαίρια της, μετά την εκδημία της από το μάταιο τούτο κόσμο- . .
Και οι δυο τους έχουν τυλιγμένα τα κεφάλια τους με σφιχτά μικρά ρολά -ή καρούλια όπως τα έλεγε η μάνα μου-, πίνουν τον καφέ τους μετά από έναν προφανώς μαρτυρικό μεσημεριανό ύπνο με αυτό το πλαστικό καλλωπιστικό κράνος στο κεφάλι. Πρέπει να το αντέξουν το μαρτύριο τούτο, γιατί αύριο είναι Κυριακή και θα πάνε στην εκκλησία. Το μαλλί πρέπει να είναι στην εντέλεια και να θυμίζει τις φωλιές από τα μαλλιά αγγέλου που τρώγαμε σούπα μικροί. Αναρωτιέμαι αν αυτό ήταν το μοντέλο που ενέπνευσε το ένα και μοναδικό στυλ κόμμωσης αυτής της γενιάς και της συχωρεμένης της μάνας μου συμπεριλαμβανομένης.
Τα μπικουτί είναι στοιχισμένα με ακρίβεια μαθηματική έτσι που κανένα να μη ξεφεύγει από τη σειρά, ορθοστοιχισμένα σαν καρίκια από ντομάτες. .
Φορούν τις βαμβακερές ,- αλλά όχι απολύτως βαμβακερές, έχουν και λίγο ελαστάν μέσα, αυτές έχει η λαϊκή , είναι πλύνε βάλε και δεν χρειάζονται και σιδέρωμα- νυχτικιές τους με τα μικρά τριανταφυλλένια άλικα λουλουδάκια, με άνοιγμα V στο λαιμό τόσο όσο να φαίνεται η μαρτυρία της πίστεως τους, ο χρυσός σταυρός τους που δεν τον αποχωρίζονται ούτε στη θάλασσα μια και είναι βέβαιες ότι αυτόν δεν μπορούν να τον παρασύρουν ούτε τα κύματα λόγω της θεϊκής παρέμβασης.
Η ελαστικότητα του υφάσματος των νυχτικών τους, επιτρέπει την αχνή διαγραφή των καμπυλών τους που έχουν ανοίξει αιώνες πριν, με τις γέννες τους. Στο διπλανό ακριβώς μπαλκόνι η κυρία Καίτη που έχασε τον άντρα της το χειμώνα, μαυροφορεμένη, δε σταματά να αναδεύει το βασιλικό και μετά να φέρνει τα χέρια της στη μύτη, επαναλαμβάνοντας για χιλιοστή φορά αυτήν την εβδομάδα, τις τελευταίες στιγμές από την εκδημία του εκλιπόντος συζύγου της.
Στον κάτω όροφο η ευγενέστατη κυρία Μαίρη, Ποντία στην καταγωγή, με το σκυλάκι της και τη γυναίκα που την περιποιείται, τη Σβετλάνα, να τρέχει σε έναν ατελείωτο αγώνα δρόμου καθημερινά , ενώ η κυρία Μαίρη μια και λόγω προβλημάτων στα γόνατα είναι καθηλωμένη στην άσπρη πλαστική πολυθρόνα του κάτω ορόφου, συναγελάζεται με τους περαστικούς μιλώντας για τους τελευταίους αέρηδες που ξεβόλεψαν τους λουόμενους, την άνοδο ή την κάθοδο της θερμοκρασίας, χρησιμοποιώντας το ποντιακό ιδίωμα ή την καθομιλουμένη νεοελληνική, ανάλογα με την καταγωγή των συνομιλούντων με αυτήν, περιπατητών. Ο Σύριζα αποτελεί αγαπημένο της θέμα ομοίως.
Από το πίσω κλουβί μπαλκόνι του σπιτιού η Μαρίκα ή Μαρικούλα με τον Τάσο της-ήρθε νύφη από τα Ελαιοχώρια τα οποία ενίοτε, αναμιμνησκόμενη τη ζωή της ως άγαμος θυγατέρα εκεί, τα μπερδεύει με το Παρίσι- , άτεκνοι από φυσικούς απογόνους αλλά γονείς της Λουλούς , ενός οκταετούς κανίς- που λατρεύεται και από τους δυο τουλάχιστον ως η Νεφερτίτη-. Κάθε μέρα χύνουν τόνους ιδρώτα στο μικρό χωράφι τους για να εξασφαλίσουν –όχι πάντα με επιτυχία- τον επιούσιο τους και ονειρεύονται και οι δύο την επιστροφή του βασιλιά , ο οποίος κοσμεί μαζί με τη βασίλισσα σύζυγο του την είσοδο του σπιτιού τους σε πλαστική κορνίζα , με τις κάρτες που στέλνει σε αυτούς και τους υπόλοιπους ομοϊδεάτες τους, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, κολλημένες με ζελοτέιπ περιμετρικά της πλαστικής κορνίζας.
Όλοι αυτοί και μερικοί ακόμη κατοίκησαν την παραλία τη δεκαετία του 70, όταν τα μέχρι τότε υποτιμημένα χωράφια του αιγιαλού μια και δεν ήταν καλλιεργήσιμα είχαν δοθεί ως προίκα στα κορίτσια. Και τα κορίτσια πήραν την εκδίκηση τους όταν ήρθε ο τουρισμός και έδωσαν τα χωράφια και πήραν τις αντιπαροχές τους και έγιναν κυρίες και αρχόντισσες με εξοχικά στη θάλασσα και ενοικιαζόμενους σε γηγενείς μικρέμπορους , ιδιοκτήτες ταξί , δημοσίους υπάλληλους και άλλους ομοίους, οικίσκους.
Σήμερα αυτοί οι προαναφερθέντες και μερικοί ακόμη – συμπεριλαμβανομένης και της αφεντιάς μου- είμαστε από τους λίγους παλιούς εναπομείναντες αυτής της λαϊκής παραθεριστικής γειτονιάς καθώς η τουριστική ανθρωπογεωγραφία ραγδαία αλλάζει .
Όλοι μαζί χαζεύουμε το « Κοχύλι» , το «Άμμος» Rooms to let, όλα καταχωρημένα στο RB and B και το καθημερινό σύρε κι έλα της Πανβαλκανικής συμμαχίας – που είσαι Ρήγα να δεις το όνειρο σου να πραγματώνεται με άλλον τρόπο-, βλέπουμε καλλίπυγες Αφροδίτες να κατεβαίνουν τα σκαλιά των Rooms to let, γυμνασμένους Βαλκάνιους που παίρνουν τις αυτοκινητάρες τους και παραδομένοι κι αυτοί στη Mallmania κατευθύνονται στο Cosmos για να προσκυνήσουν τη θεά Berska και τους υπηκόους της H&M. Πηγαίνουν αυτοί και όχι εμείς . Εμείς να μετράμε και το ευρώ. Εμείς!
Όλοι αυτοί οι ‘παρίες’ -για πολλούς περήφανους ‘ελληνόπαιδες’ - των Βαλκάνιων , έγιναν με το στανιό οι καινούργιοι φίλοι μας και μεις –ποιοι εμείς!- περιμένουμε εναγώνια τα like και τα comments τους στα sites που καταχώρησαμε τα δωμάτια μας για να δούμε αν είναι θετικά για να πάρει αξία το βιός μας στη λίστα των καταχωρήσεων. ..
Ποιοι το πάθαμε ; Εμείς!
Εμείς που πιάναμε πρώτοι τραπέζια, που ξοδεύαμε ασυλλόγιστα στα μαγαζιά, που τρώγαμε στο ‘Χρυσό Παγώνι’ σνίτσελ γεμιστό αλά κρεμ με συνοδεία βλαχομπαρόκ παράφωνης ορχήστρας , που λιώναμε χορεύοντας ‘…μα το δικό σου αμάρτημα του κόσμου όλα τα δάχτυλα..’
Εμείς να περιμένουμε από τους Σκοπιανούς – όπως είθισται να αποκαλούνται συλλήβδην στα καθ’ ημάς όλοι οι κάτοικοι της Βαλκανικής Χερσονήσου- να μας κανουν like.
Άς όψεται η κρίση που μας έφαγε τη μαγκιά . να πέσουμε στη χρεία τους.
Μόνον η κυρία Μάλαμα και η συμπεθέρα της μένουν ανεπηρέαστες από όλα αυτά. Άντε λίγο να κουτσομπολέψουν τις ξετσίπωτες ξεβράκωτες που ανεβοκατεβαίνουν από το «Κοχύλι Rooms to let» που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μας. Αυτές τηρούν αενάως το εθιμοτυπικό τύλιγμα της κόμης με μπιγκουτί κάθε Σάββατο γιατί αύριο είναι Κυριακή και θα συμμετέχουν στο εκκλησίασμα. Θα φορέσουν κι αυτές την εμπριμέ τους μπλούζα , την εκρού τεριλέν τους φούστα με την κουφόπιετα ή τα τρία πιετάκια αριστερά ή δεξιά, θα βάλουν τις ορθοπεδικές τους γόβες με το χαμηλό τακούνι, από μπροστά κλειστές και πίσω ξώφτερνες , θα κρεμάσουν στο χέρι τη δερματίνι τσάντα τους που θα έχει μέσα τα χαρτομάντιλα, τη βεντάλια και τα κέρματα για το κερί και για το δίσκο, θα μισοσκύψουν στα ‘σα εκ των σων’ , θα γυρίσουν από την εκκλησία και θα αποτελειώσουν το γκιουβέτσι που ξεκίνησαν από χτες. Το κοκκινιστό κρέας είναι έτοιμο, ένα φούρνισμα με το κριθαράκι απομένει .
Θα ξαναρχίσουν τη δική τους κανονικότητα από τη Δευτέρα πάλι.
Κι εγώ παντεπόπτρια αφηγήτρια να τις παρακολουθώ χρόνια τώρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου