Γιάννης Αγγέλου*
Υπάρχουν πολλών ειδών βιβλία. Βιβλία που τα αγοράζεις για να υπάρχουν στη βιβλιοθήκη σου, λέγοντας «το έχω και εγώ αυτό», βιβλία που τα αγοράζεις για να τα διαβάσεις γιατί έχεις ακούσει τόσα πολλά, αλλά τελικά μετά τις πρώτες 20 σελίδες τα αφήνεις με το σελιδοδείκτη στη σελίδα 20, και βιβλία που τα αγοράζεις γιατί έχεις την περιέργεια να τα διαβάσεις, τα ξεκινάς και μέσα σε δυο μέρες
το πολύ τα έχεις τελειώσει, διερωτώμενος αν ο συγγραφέας έχει γράψει κι άλλα βιβλία ή πότε πρόκειται να εκδοθεί το επόμενο βιβλίο του. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκουν οι «Κομμένες γλώσσες» του Παναγιώτη Κολέλη. Αυτό το βιβλίο το διάβασα μέσα σε μία μόλις μέρα. Καθώς η μια ιστορία διαδεχόταν την άλλη, μου ήταν αδύνατον να το αφήσω. Ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα και το επόμενο με οδηγούσε στο επόμενο. Κάθε ιστορία αποτελεί μια καταβύθιση στην πραγματικότητα, την οποία πολλές φορές κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Καθώς τις διάβαζα, έκλεινα τα μάτια και αμέσως βρισκόμουν να περιπλανιέμαι σε ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Μπορεί ορισμένοι να ισχυριστούν πως οι ιστορίες δεν έχουν καλό τέλος, πως υπάρχει μια θλίψη, όμως η ίδια η ζωή είναι δύσκολη, ανηφορική, με στιγμές δροσιάς, ανάσας και γέλιου. Ο συγγραφέας, μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο, θέλει να φωτίσει αυτό που όλοι λησμονούμε, την ίδια τη ζωή. Πάντοτε, διαβάζοντας ένα βιβλίο, ξυπνάει μέσα μου ο σκηνοθέτης. Δεν υπήρξα ποτέ, δεν έχω σκοπό να γίνω. Όμως κάθε βιβλίο, ο καθένας μας μπορεί να το σκηνοθετήσει και να το δει σαν ταινία. Σε αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας αποδεικνύεται εξαιρετικός σκηνοθέτης, περιορίζοντας στο ελάχιστο το «ταλέντο» μου! Και αυτό με έκανε να νιώθω πολύ όμορφα, αφού μου προσέφερε όλη την ιστορία – ταινία στο πιάτο! Η ατμόσφαιρα του βιβλίου με συνοδεύει ακόμη και σήμερα: Η δυστοπική πραγματικότητα, η δυστοπικότερη καθημερινότητα, οι φωτιές, η ακρίβεια, το φθινόπωρο που καραδοκεί να πάρει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι και ο χειμώνας που περιμένει να ακολουθήσει με τη σειρά του το φθινόπωρο. Όλα αυτά που ζήσαμε, που ζούμε και που θα ζήσουμε. Και που θα αναδείξουν περισσότερο το έργο του συγγραφέα, αφού θα ανατρέξουμε στις σελίδες του βιβλίου, ψάχνοντας την «επιβεβαίωση». Αν κλείνουμε τα μάτια δε σημαίνει πως δεν υπάρχει γύρω μας αυτό που δε μας αρέσει. Μιλάμε για παγκόσμια ειρήνη, που δεν υπήρξε ποτέ. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε έναν πόλεμο, ενώ γύρω μας υπάρχουν εστίες πολέμου σε όλο τον πλανήτη. Διαπιστώνουμε σήμερα πως υπάρχει καπιταλισμός, ενώ ο πλειστηριασμός ενός σπιτιού είναι απλώς η τιμωρία του κακοπληρωτή που ξαφνικά έγινε τέτοιος, ενώ μέχρι πρότινος δεν ήταν. «Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο – λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κι εμείς να το δεχόμαστε;», έγραφε ο σπουδαίος μας Γιάννης Ρίτσος και οι «Κομμένες γλώσσες» αποτελούν μια σημαντική συμβολή στην προσπάθειά μας να μη δεχθούμε τη μοίρα που οι άλλοι θέλουν να μας επιβάλλουν.*Συνταγματάρχης (ΜΧ) ε.α, ενώ ήταν και υποψήφιος ευρωβουλευτής και βουλευτής με το ΚΚΕ το 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου