Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Την πρώτη λέξη δεν την είπαμε ποτέ. Την ψάξαμε, την αγγίξαμε, ματώσαμε γι’ αυτή, κλάψαμε και φωνάξαμε με όλη μας τη δύναμη. Η πρώτη ανάσα και το πρώτο κλάμα έγιναν ο δρόμος μικρός, στενός, μα με ανοιχτό ορίζοντα. Τίποτα δεν βλέπαμε, το τοπίο ήταν θόλο και περίμενες τον ιδρώτα να παγώσει για να φύγει η ομίχλη. Δεν ήταν, όμως, ιδρώτας. Νερό ήταν, θαλασσινό και η αρμύρα του ήταν απόδειξη της αιώνιας πλεύση μας. Δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ από τη θάλασσα, δεν αφήσαμε τα νησιά, γίναμε
νησιά. Και η Παναγιά η θαλασσινή μας ευλόγησε, σταυροί καρφώθηκαν στη Σίκινο, στην Κίμωλο, στη Μήλο, στη Σαντορίνη, στην Κρήτη… Τα βότσαλα ξάσπρισαν, γέμισαν τον ορίζοντα και περίμεναν τον διαβάτη. Η πλεύση θα συνεχιζόταν στο διηνεκές. Το μόνο που έμενε ήταν ο έλεγχος των λέξεων. Προκλητικές, ατίθασες, απαιτητικές. Η Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη προσπάθησε να τιθασεύσει την πρώτη μας ύλη. Επιχείρησε να «πατήσει» τις μυτερές γωνίες των λέξεων και μας έδωσε την «Αρμενόπετρα» (Εκδόσεις Μανδραγόρας). Η Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη στην πρώτη της ποιητική συλλογή απλώνει τις λέξεις ολόφωτες. Το προσπαθεί και υπάρχουν καλές στιγμές στην ποίηση της. Επιλέγει να κινηθεί ανάμεσα στον χώρο των λέξεων. Βλέπει το σιωπηλό τους μέγεθος και πασχίζει να κατανοήσει τις διαστάσεις τους. Με πάθος και αληθινό ενδιαφέρον αντιδρά στα ερεθίσματα που αφήνουν οι λέξεις. Όπως γράφει στο δεύτερο ποίημα Μα είναι ύλη οι λέξεις και η ύλη αποκτά το νόημα που της δίνει η σκέψη, η ψυχή, το συναίσθημα. Κι αν για τον χρόνο είναι οι ώρες που μιλούν, για την ύλη είναι οι λέξεις και η Χρηστάκη καταλαβαίνει την αξία τους. Σε ελεύθερο στίχο και με το απαραίτητο κράτημα στέκεται μπροστά στην πρώτη της ύλη και μας δίνει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει μέσα της. Η ευαισθησία και η προσωπική ανάγκη φυσικά και εισχωρούν στους στίχους και η υπερβολή αποφεύγεται από την απόσταση που κρατά η Χρηστάκη. Στο ποίημα Μια σου λέξη δείχνει ότι μπορεί να κρατήσει το μέτρο. Η «Αρμενόπετρα» είναι η όμορφη πάλη με τις λέξεις που σου γνωρίζει τον κόσμο. Και για τη Χρηστάκη αυτός κλείνεται στη θάλασσα, στη λευκή σελίδα του κορμιού στα παράξενα πορφυρά όνειρα και στο πέταγμα της ανισόπτερης λιβελούλας. Η ποίηση της Χρηστάκη έχει προοπτικές. Υπάρχει η «διαφορετική ματιά» του ποιητή και η περιέργεια για την κρυμμένη αλήθεια. Και να, στο ποίημα Ανισόπτερη λιβελούλα βλέπουμε την ποιήτρια: Κι αυτή η λέξη/ανισόπτερη λιβελούλα/πέταξε με τα φτερά σε έκταση./Ακούω τη λέξη/να τρίζει, να εκτινάσσεται/να πέφτει πάνω στο αγκάθι./Εκείνο που με τρύπησε/κάτω από το στήθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου