από τον "τοίχο" της Despoina Kaitatzi-Xoulioumi
Έλαβα χθες «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού», εκδόσεις Περισπωμένη, 2022 και το διάβασα απνευστί. Μια αυτοβιογραφική νουβέλα που συγκλονίζει με την ωμή αλήθεια της, περιγράφοντας την σχολική πορεία μέχρι και την ενηλικίωση και τον επαγγελματικό θρίαμβο του δυσλεκτικού ομότιμου καθηγητή και λογοτέχνη πλέον Γιάννη Πάσχου. Οι ματαιώσεις, οι ταπεινώσεις, η χλεύη, η έλλειψη γνώσης, κατανόησης και στήριξης στη σχολική ζωή και μάθηση σε ημερήσια διάταξη. Ο αδυσώπητος αγώνας στα πλαίσια μιας εκπαίδευσης άσχετης σε θέματα ψυχοπαιδαγωγικής ετοιμότητας και σεβασμού του κάθε ατόμου και ιδιαίτερα του αναπτυσσόμενου, μιας αυταρχικής και χουντοκρατούμενης εκπαίδευσης και κοινωνίας που κουρελιάζει την αυτοεκτίμηση του μαθητή με ειδικές δυσκολίες μάθησης και καταστρέφει την εξελικτική του πορεία στη ζωή. Η ντροπή, η ενοχή, η αγωνία, η πίκρα, ο θυμός και στο βάθος μια βαθιά πίκρα κι ένας βαθύς πόνος, αλλά και άμυνα με χιούμορ και φαντασία και επιμονή που την τόνωνε η αγάπη των δικών και η ασύνειδη εν πολλοίς επιθυμία του να τους δικαιώσει και να τους προσφέρει αντίδωρο την επιτυχία του.
Και ο χαρισματικός Γιανίς βγαίνει νικητής και πατάει τις κορυφογραμμές του όρους Τόμαρου, της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της ζωής πραγματώνοντας τις επιθυμίες του και προφέροντας σημαντικό επιστημονικό έργο και γνώση αλλά και λογοτεχνικό και ποιητικό έργο.
Το βιβλίο με άγγιξε, με συγκίνησε βαθιά, ένιωσα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, αλλά και θυμό. Ωστόσο το συναίσθημα που κυριάρχησε κλείνοντας το βιβλίο ήταν η αναβίωση ενός βαθύ κι ανομολόγητου πόνου που έχει θρονιαστεί μέσα μου από τα μαθητικά μου χρόνια γιατί ήμουν κι εγώ ένα δυσλεκτικό παιδί, εκείνα ακριβώς τα πέτρινα χρόνια όπου κυριαρχούσε η ψυχοπαιδαγωγική άγνοια σ' αυτά τα θέματα και όχι μόνο. Ένιωσα συμπόνια για τον μικρό Γιανίς και για κάθε παιδί με παρόμοιες δυσκολίες, όπως ήμουν κι εγώ, και όπως όλα αυτά που συνάντησα και πάλεψα να στηρίξω εργαζόμενη για δεκαετίες ως ψυχολόγος στην ελληνική ειδική αγωγή και εκπαίδευση.
Ο χαρισματικός Γιανίς πάλεψε σκληρά και βγήκε νικητής αλλά πόσα χαρισματικά παιδιά με ειδικές δυσκολίες μάθησης χάθηκαν χωρίς να πραγματώσουν τους πόθους και το όνειρό τους, να κερδίσουν την καταρακωμένη αυτοεκτήμησή τους έστω. Υπάρχει ένα μαγικός κανόνας στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση: “Όταν ένα μαθητής δυσκολεύεται να μάθει με τον τρόπο που τον διδάσκεις, δίδαξέ τον με τον τρόπο που μαθαίνει”, μακάρι να εδραιωθεί σε κάθε γονιό και εκπαιδευτικό αυτός ο κανόνας. Μακάρι οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί που πλάθουν ή βλάπτουν ανεπανόρθωτα ή ακόμη και καταστρέφουν το αναπτυσσόμενο άτομο, ν' αντιμετωπίζουν τα “δύσκολα” παιδιά τους με τον αφουγκρασμό, την αγάπη και την υπομονή των γονιών του Γιάννη Πάσχου και των μετρημένων στα δάχτυλα πραγματικών δασκάλων του. Είναι πολύτιμοι, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει η απαιτούμενη ψυχοπαιδαγωγική γνώση.
Ναι το βιβλίο του Γιάννη Πάσχου πρέπει να μπει σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη και όχι μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου