Η γεωσμίνη, Ζωή Καραπατάκη

Ο πρώτος άνθρωπος εκ γης  χοϊκός

 

 

 

 

                                         Η ομπρέλα με το φθινοπωρινό κίτρινο χρώμα της

                                         περιμένει

                                         παρατημένη πρόχειρα στην άκρη

                                         δεν θα διστάσω άλλο

                                         θα την πάρω και θα βγω έξω

                                         θέλω ν' ακούσω  από κοντά

                                         τον ήχο της βροχής

                                         θα τον αφήσω να διατρέξει

                                         διαμετρικά όλο το χώρο

                                         στο ηχείο του κορμιού  μου

                                         κιι να γράψει έτσι το σονέτο του

 

                                          Και την  ώρα που θα εισπνέω

                                           το βροχερό τοπίο,

                                          και το νερό θα προσγειώνεται

                                          με με τη δική του βουή στο χώμα,

                                          θα έρθει δυνατή στα ρουθούνια

                                          η παλιά εκείνη

                                          γνώριμη μυρουδιά της βρεγμένης γης , η αγαπημένη

                                           να μου δώσει τη χαρά

                                          που  δεν διαφέρει διόλου

                                          απ ' αυτήν που δέχεται ο ξενιτεμένος

                                          όταν δρασκελίζει μετά από καιρό

                                          το κατώφλι του σπιτιού του

 

                                          Άλλωστε ας μην το ξεχνάμε -

                                          από πηλό είμαστε φτιαγμένοι όλοι