Μπροστά στους ανθρώπους έτρεμα πάντα από φόβο. Επειδή δεν είχα την παραμικρή αυτοπεποίθηση στα λόγια μου και στη συμπεριφορά μου κρατούσα μυστική, μόνο για τον εαυτό μου, την αγωνία και το άγχος μου, βαθιά σ' ένα μικρό κουτί μέσα στο στήθος. Κι έτσι, κρύβοντας καλά καλά όλη τη μελαγχολία και τη νευρικότητά μου, για να μη φανούν, προσποιούμενος με όλη μου τη δύναμη μια ουράνια αισιοδοξία, βαθμηδόν τελειοποιούσα τον εαυτό μου στο ρόλο του εκκεντρικού γελωτοποιού. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως οτιδήποτε ήταν καλό, αρκεί να έκανε τους ανθρώπους να γελάσουν. Μ' αυτό τον τρόπο δεν έδιναν και πολλή σημασία στο ότι εγώ ήμουν έξω από τη λεγόμενη "ζωή" τους. Το Δεν ήμουν πια άνθρωπος είναι το αριστούργημα του Οσάμου Νταζάι (1909-1948) και διαχρονικά το δεύτερο μυθιστόρημα σε πωλήσεις στην Ιαπωνία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Το μυθιστόρημα είναι χωρισμένο σε έξι ενότητες. Διαβάζουμε «Σημείωμα» και «Επίλογο» του συγγραφέα, τα οποία συνιστούν εξωκειμενική αφήγηση, γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο. Στο «Σημείωμα» ο συγγραφέας περιγράφει τρεις φωτογραφίες του Γιόζο –ο αναγνώστης θα πληροφορηθεί τον τρόπο απόκτησής τους στον «Επίλογο»– που αντικατοπτρίζουν σαν ομιλούσες πραγματικότητες την αφήγηση των γεγονότων των «Τριών Σημειωματάριων» που αποτελούν τον κύριο κορμό του μυθιστορήματος. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και ο πανταχού παρών εσωτερικός μονόλογος ενισχύουν την εντύπωση της συνεχούς ροής σκέψεων, αισθημάτων, διαθέσεων και αναμνήσεων, όπως έρχονται αναμεμειγμένα στη συνείδηση, χωρίς κάποια ακολουθία διευθετημένη από τη λογική. Το Δεν ήμουν πια άνθρωπος –μεταφρασμένο από τα ιαπωνικά από τον Στέλιο Παπαλεξανδρόπουλο, ο οποίος υπογράφει το βιβλιογραφικά τεκμηριωμένο και κατατοπιστικό εισαγωγικό σημείωμα στην παρούσα έκδοση– είναι ένα μυθιστόρημα που ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή και μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε κατάματα τη φασματική τραγικότητα της ύπαρξης.
Ο Νταζάι Οσάμου (1909-1948), γεννημένος στην επαρχία Αομόρι του Τοοχόκου της Βόρειας Ιαπωνίας, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ιάπωνες συγγραφείς του 20ού αι. Το μυθιστόρημα Δεν ήμουν πια άνθρωπος (1948) είναι το αριστούργημα του συγγραφέα, ο οποίος άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία όντας μαθητής γυμνασίου. Στο μυθιστόρημα αναγνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες της βιογραφίας τού Νταζάι, χωρίς, ωστόσο, να συνιστά δουλική αποτύπωσή τους. Η γραφή του Νταζάι είναι «ημι-αυτοβιογραφική», δραματοποιημένη, καθώς πηγή έμπνευσης είναι η προσωπική ζωή του συγγραφέα, την οποία μεταπλάθει δημιουργικά αποδίδοντας την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Στο Δεν ήμουν πια άνθρωπος ο Νταζάι καθρεφτίζει το αποτύπωμα μιας τραυματισμένης πολύτροπα κοινωνίας στην ψυχή του ανθρώπου, ο οποίος συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέγει τον θάνατο αντί της ζωής, τον τραγικό χορό της αυτοκαταστροφής, πληρώνοντας για όλους εκείνους που δεν οραματίζονται κανένα ιδανικό και γίνονται έρμαιο των δισταγμών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου