Γιώργος Νικητόπουλος, «Τα δώρα» [ποίηση: Μίλτος Σαχτούρης], εκδ. Μετρονόμος, 2022

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος το δεύτερο άλμπουμ του συνθέτη Γιώργου Νικητόπουλου με τίτλο «Τα δώρα» σε ποίηση Μίλτου Σαχτούρη. Δέκα ποιήματα του ποιητή μελοποιούνται από τον συνθέτη: «Τα δώρα», «Πόνος και τρόμος», «Αποστολή», «Ο γάμος», «Ο θάνατος», «Με τα μάτια κλειστά», «Τα αινίγματα», «Τα περιστέρια του νεκρού», «Τ’ αδέρφια μου», «Ο δρόμος». Την παραγωγή ολοκληρώνει η ορχηστρική μουσική «Αγρύπνια».  Τα τραγούδια ερμηνεύουν τρεις γυναικείες φωνές η Ηρώ Σαΐα , η Αγγελική Τουμπανάκη και η Παυλίνα Κατσή.  Στο δίσκο απαγγέλλει ο ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου.
Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκαν ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Γιώργος Νικητόπουλος και παίζουν οι μουσικοί:
Νεοκλής Νεοφυτίδης πιάνο, Γιάννης Δίσκος κλαρινέτο, άλτο σαξόφωνο, Νίκος Σαρρής τρομπέτα, Τάσος Μπακούρης κόρνο, Σταύρος Κλαβανίδης τρομπόνι, Μενέλαος Μωραΐτης τούμπα, Διονύσης Κοκόλης τρομπέτα, Χρήστος Σαλβάνος κόρνο, Ανδρέας-Ρολάνδος Θεοδώρου τρομπόνι, Κώστας Ασλανίδης τούμπα, Παντελής Ντζιάλας κιθάρα, Γιώργος Παππάς λαούτο, Τάκης Βασιλείου κρουστά

 

 

 

Τα δώρα

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ’ αγαπούν
μια γυναίκα μού χαμογέλασε
ένα κορίτσι μού χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μού χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής

**

«Τα περιστέρια του νεκρού»

Στον Οδυσσέα Ελύτη

Δε δίνω αίμα στις φλέβες των πουλιών
και τα ποτάμια μου κρατήσαν τα νερά τους
επάνω στα ψηλά βουνά τρεις βίγλες έχω στήσει
μέσ’ στη σπηλιά μου φύλαξα τους αετούς

Ελάτε βγήτε στον κάμπο περιστέρια μου
με τις γαλάζιες κορδέλες στο λαιμό σας
ελάτε βγήτε με το φεγγάρι στην καρδιά
σα θα σηκώσω την ταφόπετρά μου

Αργοπεθαίνουν γύρω μου τ’ άλλα πουλιά
Ελάτε βγήτε στον κάμπο περιστέρια μου
Ελάτε βγήτε σφαγμένα περιστέρια μου

 

*

 

Αποστολή

Στον Νίκο Γκάτσο

Κανείς δε θάβει εδώ
τριαντάφυλλα
τουφέκια ρημαγμένα
δίχως φτερά
γυρίζουνε τις κάννες τους
απάνω μας
το βράδυ
όταν σημάνει προσκλητήριο
μαζεύονται
οι σημαίες
κι αυτά τ’ άλλα πουλιά
με τ’ ανθρώπινα στόματα
που είναι σαν καρδιές
και με το αίμα
και μας κοιτάζουν

Η ιστορία αυτή
γίνεται σε μια λίμνη
εδώ και δέκα χρόνια
απαράλλαχτη
κάθε νύχτα
χειμώνα
καλοκαίρι

https://www.poiein.gr/2022/12/17/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83/?fbclid=IwAR3zUaIJGIbIl9N-NrB1Nmen4JgqBSmYwy1CE0PBArx7dn6T1ULvAz8MVt0