Γιώργος Βασιλακόπουλος/George Vassilacopoulos, Δύο ποιήματα

έξω οι σάλπιγγες σταμάτησαν το πρόσεξα στα στεγνά σου
δάχτυλα. ανοίγομαι αλεξίπτωτο και πέφτω ανατριχίλα ή ρόγχος.
θα σε ζωγραφίσω πάλι και ξανά πετώντας τα μέλη μου
στα τέσσερα σημεία της κάμαρας. θα ψήσω στους ίσκιους
τους παλιούς μας ύπνους και πίνοντάς τους θα κόβουμε φέτες το φως
φέτες την κίνηση

outside the trumpets have fallen silent; I noticed it on your
desiccated fingers. I open like a parachute – and I fall ...
impatiently the rasping sound of someone’s last breath.
I’ll sketch you and sketch you again scattering my limbs to the
four points of the room. and I’ll brew under the shade our old
dreams and drink them in – so all this movement will be spliced
together – piece by piece.

***

ο ιδρώτας απ’ το τελευταίο ποίημα
ακόμη στις παλάμες σου

μη τον σκουπίσεις

θα εξατμιστεί μέσα στο φως
αποκαλύπτοντας την υπομονή της επανάστασης
με το διάφανο δάχτυλο της γνώσης

μη τον σκουπίσεις
σαν από λάθος
συνεπαρμένη από την αδιαφορία της στιγμής
που μηρυκάζει
μικρούς θάμνους λήθης

the sweat from the last poem
remains on the palm of your hand

don’t brush it off

it will evaporate in the light –
and reveal the revolution and its persistence
with the crystalline finger of wisdom

so don’t brush it off as if it got there by accident
overtaken by the indifference of the moment
which discharges memories
into the hedges of oblivion

*Από το βιβλίο “the pleasure of exile / η ηδονή της εξορίας” (δίγλωσση έκδοση), Owl Publishing, Μελβούρνη 2017. English translation: Peter Lyssiotis.

Το κόσκινο