τα μαλλιά του Θεού είναι αναρριχητικά
έντομο εγώ
σε ένα μπουκάλι φως η ώρα της Γης
γλείφω το σκληρό γυαλί συντηρούμαι
ανάρπαστα αναπνέοντας
αγωγός ταχύτητας ο θάνατος περιπολεί
τα αδέρφια μου πεινούν διψούν και κρυώνουν
αυτό ονομάζεται ζωή
διπλώνομαι στην έκτη διάσταση
έγκατα μπλε με σημειώνουν στα κιτάπια τους
αυτό ονομάζεται χρόνος
οι τομές μου ανάβουν κάθε γενέθλια ημέρα
κλέβοντας καθαρά μαντήλια προσποιούμαι αθωότητα
και προχωρώ εν συντομία
όταν τις θυρίδες των σπλάχνων μου η ανομβρία ξεράνει
και σωθεί το φως μες στο γυαλί
εγώ με μάτια που θα σκίζονται
θα βλέπω πως τα αδέρφια μου αδιάκοπα πεινούν διψούν και κρυώνουν
ο Θεός μαλλιά δεν θα έχει, μόνο βάθος
κι αυτό ονομάζεται θάνατος
.
[Σήμα λόγου]
ΧΡΟΝΟΡΥΧΕΙΟ εκδ. Θράκα 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου